خانهی شمارهی 144، آپارتمانی کم تراکم در نزدیکی باغ عفیف آباد شیراز است. ساختمانی چهارطبقه با نمایی از سنگ و چوب که فضای پرورش گیاهان در نما نیز تعبیه شده است. به سبب قدمت سکونت کارفرمایان در این نقطه از شهر، ضرورت تحدید عبور نور و حرارت به داخل ساختمان اولویتی مهم شناخته شد. طراحی کمدها و فضاهای سبز کوچک در جدارهی رو به نور، ضمن استفاده از مصالح مناسب بنایی توانسته انتقال حرارت را تا حد مطلوبی کاهش دهد. همچنین کنترل نورگیرها و عبور محتاطانهی نور با طراحی سایهبانهای چوبی پنجره میسر گشته است. در نگاه بعدی دو اتفاق مهم در طراحی این بنا رخ داده است. نخست آنکه فضای اداری و دفتر کار، در طبقهی همکف ساختمان بهنحوی جانمایی و طراحی شده است که کوچکترین خللی در تردد و الگوی آرام زیست ساکنین طبقات فوقانی ایجاد نمیکند.
در کنار آن، فضای باز (حیاط) مجموعه که بهواسطهی قوانین شهرسازی بر ساختمانهای امروزی تحمیل میشود ضمن حفظ ارتباط با بخش اداری ساختمان، امکان تبدیل به یک فضای کاربردی را دارد. فضایی که در غالب خانههای امروزی فاقد استفادهی مناسب و حداکثری است. در فضاهای داخلی، طراح عرصهی کاربریهای عمومی و خصوصی را با مفصل فضاهای خدماتی منفک کرده است. تعیین حریم اتاقها از نقطهی ورود به ساختمان، و نیز در نقطهی تفکیک اتاقها فردیت مورد نیاز ساکنین را تقویت میکند. حفظ ماهیت طبیعی (ظاهری یا فرمال) مصالح مورد استفاده در نمای ساختمان و طراحی فضاهای داخلی، در بیشتر نقاط ساختمان دیده میشوند. رشد گیاهان در عرصههای کوچک و مناسب نیز به این مهم کمک کرده است. نظارت کارفرما و شناخت درست نیازهای ایشان در مرحلهی طراحی عاملی است که بالقوه پایداری و رفتار صحیح ساختمان در آینده را تضمین میکند.