در فضای هنری این روزها کمتر می‌توان هنرمندی را یافت که عرق ملی خود را در آثار هنری‌اش بروز دهد و البته بروز این حس در کار هنری احتیاج به ظرافت و قوه ی هنرمندی دارد تا دچار شعارزدگی و پرگویی نشود. غیر از اینکه هنرمندان چقدر بتوانند این نکته را در کارهایشان نشان دهد، تلاش در این مسیر هم ارزشمند است.
غزاله ناصری فارغ‌التحصیل مقطع کارشناسی ارشد رشته ی صتایع دستی از دانشگاه هنر، از آن جمله هنرمندان جوانی است که در کنار اهمیت دادن به مهارت و بالا بردن سطح کیفی کارهایش، به مباحث تحقیقاتی نیز توجه نشان داده است. آثار او برگرفته از داستان‌های شفاهی ایرانی است. داستان‌هایی که با زندگی مردم آمیخته بوده و جزء مهم و لاینفک فرهنگ بومی مردم ایران‌زمین به شمار می‌آید. تکنیک آثار او میناکاری گرم روی فلزاست. این تکنیک ازجمله تکنیک‌های قدیمی و اصیل ایرانی است که بخصوص در حوزه‌ی زیورآلات رو به فراموشی رفته بود. امروزه تعداد کسانی که این تکنیک را با تنوع رنگی بالا به‌صورت حرفه‌ای انجام می‌دهند در ایران انگشت‌شمارند. این هنرمند سعی دارد با استفاده‌ی گسترده و حرفه‌ای از این تکنیک آن را زنده نگه‌داشته و به‌روزرسانی کند و با پیشرفت‌های فنی و تغییر سلایق مخاطبان نیز هماهنگی ایجاد کند. آثار این هنرمند در خارج از ایران نیز با استقبال مخاطبان غیر ایرانی مواجه شده و تا امروز دو نمایشگاه انفرادی و گروهی برگزار کرده است.
