تصویرسازی برای احادیث / بچه شیعه باس..

خوانش‌های سخت و سنگین از متون دینی، باعث فاصله گرفتن عامه‌ی جامعه از معارف دین و به تبع آن محروم ماندن از این گنجینه‌ی ارزش‌مند است. به خصوص در عصر فعلی و برای جوان‌ترها که دائما در معرض تصاویر پر رنگ و لعاب و بیانی جذاب و ساد‌ه‌اند. صفحه‌ی «بچه شیعه باس..» همان‌طور که از نامش پیدا است در پی به روزآوری جملات معصومین (ع) برای عامه‌ی مردم است. شخصیت‌های کارتونی که متناسب با حدیث انتخابی با یک‌دیگر تعامل می‌کنند تا به انسان‌های گونه‌گون جامعه‌ی ما چه‌گونه زندگی کردن را بیاموزند. طراحی شخصیت‌ها بر اساس تیپ‌ها و ظاهرهای متفاوت موجود در جامعه، مقبولیت زیادی را برای این صفحه‌ی اینستاگرامی پدید آورده است. آدم هایی که گاهی به انسان‌های آرمانی رسانه‌های رسمی بی‌شباهت‌ند اما مسلمان‌اند و به دنبال عمل به دستورات زنده‌گی.
تصویرسازی‌های این مجموعه با سبک‌های متفاوتی انجام شده است و تصاویر تزئینی ابتدایی رفته رفته جای خود را به تصویرسازی داستانی با کاراکترهای انسانی داد. بیش‌ترین چالش این مجموعه با حالات و فیگور کاراکترها و در کارهای اخیر با چهره‌پردازی آن‌ها بوده است. حالات نامتعارف به خصوص در تصویر کردن خانم‌ها جای بحث بسیاری دارد اما ضعف چهره‌پردازی و عدم تناسب با مفهوم مورد نظر در بعضی کارهای اخیر بیش‌تر به چشم می‌آید.

درگاه ورودی تخت جمشید / علی سوداگران

موضوع، طراحی درگاه(گیت) ورودی و محل کنترل بلیت بازدیدکنندگان، یک اتاقک نگهبانی، درب فضای ورودی پلکان کاخ آپادانا و همچنین حسگرهای امنیتی برای کنترل ورود و خروج بازدیدکنندگان تخت جمشید بود. این ورودی می‌بایست در عین تأمین تمامی این کارکردها، کمترین تأثیر بصری را بر پلکان ورودی داشته باشد. به همین دلیل و نیز در جهت ماندگاری و دوام این سازه، از شیشه و استیل ضدزنگ خشدار برای ساخت آن استفاده شد. دو قاب از لوله استیل، به ساده‌ترین شکل ممکن، سازه ی اصلی ورودی را تشکیل داده که امکان نصب شیشه‌های ماسه پاشی شده در بدنه، سقف و همچنین نصب درب‌های شیشه ای را فراهم می کند. پنج لوله ی استیل، مسیرهای ورود و خروج را تفکیک می کند و حسگرهای تشخیص، دفعات ورود و خروج بازدیدکنندگان را نیز در خود جای می دهد و اطلاعات دریافتی آن‌ها را از آنجا به دفتر مدیریت منتقل می کند.
طراحی فضای ورودی مجموعه باستانی تخت جمشید، توسط علی سوداگران در سال ۱۳۸۶ به اجرا درآمده است. آن چه که بیش از پیش در این طرح، نظر بیننده را به خود جلب می کند سادگی برخورد با موضوع است. طرح ضمن رعایت تمامی اصول امنیتی برای ورود گردشگران، نهایت احترام و تواضع را از خود نشان می دهد؛ چراکه با انتخاب مصالحی شفاف، به جای استفاده از نرده‌ها  و احجام سنگین گویی با آغوشی باز پذیرای بازدیدکنندگان است؛ گاهی انتخاب و طراحی جزئیات اجرایی مناسب یک سوژه طراحی، آنقدر مهم می نماید که اهمیت آن تنها پس از ساخت آن قابل درک خواهد بود.

ظرفدیس / فرهاد قصیری

کیفیت ظرفی که در آن غذا می خوریم، اگر نگوییم بیشتر، هم میزان کیفیت مواد غذایی مورد استفاده، حائز اهمیت است؛ این مهمی است که امروزه مردم ما، علی رغم اهمیتی که پیشینیان برای این موضوع قائل بودند، نسبت به آن بی توجه شده اند. فرهاد قصیری، دانش آموخته رشته معماری از دانشگاه تهران، دغدغه احیای چنین فرهنگی را داشت؛ به همین جهت، در کنار فعالیت حرفه ای خود، ظروفی از جنس مس را طراحی و ساخت که توانست بازنمایی گوشه ای از توان بازمانده مسگری این مرز و بوم باشد؛ یادگاری ناب با پیشینه ای هزاران ساله  که اکنون انقراض آن، برای نسل ما ارث مانده است. این ظروف دست ساخته، در بهمن ماه سال ۱۳۸۸ در گالری گلستان تهران، به معرض نمایش درآمد. انتخاب عنوان "ظرفدیس" برای این نمایشگاه، ضمن این که به دو واژه ی "تندیس" و "سرویس" هم پهلو می زد، عنوان با مسمایی برای این آثار بود. آثار این نمایشگاه، با نیم نگاهی به اندوخته های آشکار و نهان در ظرف های مسی سنتی، نونگری را در موارد زیر آزموده است:
- گذار از سادگی به پیچیدگی
- جستجوی توازنی فراتر از تقارن شکلی
- رهایی از سکون و تحرک بخشیدن
ظرفدیس تلاش دارد، میان بازنمایی فرهنگ رو به انقراض مسگری و پویش یک فرهنگ غذایی اصالت گرا، پیوندی ایجاد کند. ظرفدیس خالی، همچون تندیس و سردیس می تواند آرایه ی فضای زندگی باشد، اما کاربرد آن همچون هر ظرف دیگری، هیچ منعی ندارد، الا ملاحظه اکسیده نشدن ماده مس با خوراکی های تر و تازه ترش و شور در ظرف های متداول امروزی که شکل هندسی ساده ای پیدا کرده اند. جای بسی نگرانی است که در حال حاضر این ظروف، به شدت صناعت زده و مقهور تولید انبوه شده و از ظرف های قدیمی و حال و هوایشان بسیار فاصله گرفته اند؛ به همین علت است که بازیابی تندیس گرایی، یکی از اهداف اصلی این آثار هنری به شمار می رود.