"بال" اشاره به پرواز، و نماد عالمی غیرمادی است که از دیرباز در ساحت های مختلف جغرافیایی، گاه بر تن حیوانات، گاه انسان ها و نیز بر پیکر موجودات خیالی نیمه انسان- نیمه حیوان ترسیم شده است. ریشه تصویر نمودن "انسان بالدار" ظاهرا به ایران و بین النهرین میرسد و بعدها به مصر و یونان و روم و سپس سرزمین های اروپایی راه یافته است. این نقش در دوران باستان، گاه نماد فرشته و نیروهای خیر و گاه نیز نماد دیو و اهریمن بوده و گاهی نیز به روح متوفی اشاره داشته است.
در ایران پس از اسلام نیز به علت شباهت تعاریف فرشتگان در این دین با تصویر انسان بالدار سابق، این تصویر ابقا شد و به لحاظ صوری و تنوع گونه های مختلفش، روند تکاملی پیمود. نقاش با استفاده از اشاراتی که در قرآن و احادیث به بالدار بودن فرشتگان (که وجهی مثالی دارد) شده و بهره گیری از سنت تصویرگری موجودات غیرمادی و فرشتگان (ترسیم به صورت انسان بالدار)، در نگاره های دوره اسلامی نیز فرشتگان را بدین گونه به تصویر کشیده است.
امروزه نیز در آثار هنری متعددی با همان تصویر متداول فرشته، یعنی انسان بالدار مواجهیم؛ با این تفاوت که این تصویر در این عصر، بر خلاف دوران باستان تنها وجه مثبت و خیر دارد، اما در عین حال مانند نگارگری ها نیز لزوما و همیشه تصویر فرشتگان الهی، نظیر حضرت جبرئیل یا میکائیل یا سایر ملائک نیست (اگرچه در مواردی نیز در این معنا به کار می رود)؛ بلکه غالبا در آثاری با محوریت انسان، به ساحت معنوی و ملکوتی او اشاره می کند و از این رو توسعه معنایی یافته است.
