این ساختمان مسکونی ده طبقه، که توسط مهندسان مشاور زندیگان در سال ۱۳۸۵ ساخته شد، در انتهای خیابانی بن بست واقع شده که جبهه شرقی آن رو به بزرگراه صیاد شیرازی است. مسئله محدودیت ساخت در سایت، موضوعی بود که برای شروع طراحی این پروژه، باید مدنظر قرار می گرفت؛ چراکه ساخت و ساز بر اساس ضوابط شهرداری، تنها در سی درصد زمین، امکان پذیر بود. راهکاری که از سوی مهندس نیک بخت و همکاران وی ارائه شد، در نظرگرفتن دو توده حجمی منفصل از هم بود که زمینه را برای طراحی ساختمان در قالب برج-باغ، فراهم می کرد. در این فضای بینابینی، برای ایجاد اتصال میان دو برج، سه مسیر ارتباطی طراحی شد که یکی از این راه های ارتباطی که در بخش مرکزی ساختمان واقع شده، آسانسور مجموعه است که به عنوان دسترسی اصلی برای هدایت جمعیت به طبقات ایفای نقش می کند.
اینکه بگوییم ضوابط و قوانین شهرداری، در فرآیند شکل گیری طرح به عنوان عامل محدودیت زا شناخته می شود، صحیح است اما اینکه چگونه بتوان این محدودیت ها را در حین طراحی به فرصت تبدیل کرد، نکته حائزاهمیتی است که باید به آن توجه کرد.
