آثار مکتوب و مصور ادوار گذشته به سبب کاغذ مرغوب‌شان ماندگار و مانا شدند و این نکته‌ای مهم و قابل تأمل در امر نگارگری به حساب می‌آید. به همین سبب جهانبخش رستمیان کارشناس ارشد نگارگری، با جستجو در متون قدیمی، توانست به شیوه رایج کاغذسازی ایران در قرن هفتم هجری دست یابد و آن را احیا نماید. او حتی ابزار و وسایل مورد نیاز این کار را نیز خود طراحی و ساخته است؛ تا بهترین و نزدیک ترین نتیجه را نسبت به آنچه که در قدیم تولید می‌شده به دست آورد.
این شیوه کاغذسازی در اصطلاح سمرقندی یا خراسانی نامیده می‌شود، که در آن از الیاف صد در صد طبیعی همچون کتان، کنف و غیره استفاده می‌گردد. البته این کاغذهای دست ساز برای موارد دیگری چون کتابت نیز کاربرد دارند، اما به سبب ظرافت و دقت عمل بالای نگارگری عملیات مهره‌کشی نیز بر روی آن ها صورت می‌پذیرد تا از زیردستی مناسب جهت این کار برخوردار شوند.
البته این شیوه کاغذسازی سنتی به خاطر اصالت کارگاهی بودن و استفاده از نیروی انسانی، قابلیت تجاری سازی و تولید انبوه ندارد، اما راه اندازی کارگاه‌هایی چند در نقاط مختلف ایران، می تواند مسیر دستیابی به کاغذ ایرانی مرغوب، جهت نگارگری را سهل‌الوصول نماید و نگاره‌های نقش بسته بر روی این کاغذها را به لحاظ مادی و معنوی ارزشی مضاعف ببخشد.
