از مقایسه آثار معماری دنیا چنین به نظر می‌رسد که معماری سنتی ایران یکی از زیبا ترین تزئینات در نما سازی بنا‌ها را داراست، به خصوص که استفاده عمده ایرانیان از آجر، این امکان را فراهم می‌کرد تا از آن به عنوان دو عنصر سازه‌ای و تزئینی به صورت توامان بهره ببرند و طرح‌هایی متنوع و ظریف را به اجرا درآورند.
با گذشت زمان و با روی کار آمدن مصالحی چون سیمان و سنگ‌های تزئینی، از نقش آجر و سفال برای نماسازی کاسته شد، اما در چند سال اخیر بازگشتی محسوس به سمت نماسازی‌های آجری به عنوان مصالحی بومی و ارزان، به خصوص در طرح‌های داخلی دیده می‌شود. امروزه با روی کار آمدن سفال‌هایی متنوع، که با تمهیداتی از بار مرده آن کاسته شده و با ترکیب کردن آن با عناصر سازه‌ای دیگر بر قابلیت‌هایش افزوده شده است، امکان اجراهای متنوعی را به طراحان داده است. برای مثال با قرار دادن میلگرد‌هایی درون سفال‌ها ایستایی آن را افزایش داده‌اند، یا با کمک گرفتن از شبکه های فلزی به عنوان بستر کار امکان اجراهای متنوع تری را فراهم کرده‌اند. هم‌چنین لعاب دادن آجر باعث افزایش مقاومت و جلوه‌ی آن شده است.
با توجه به نماهای ناهم‌خوان و اغتشاش‌های موجود در نماهای شهری امروز، آجر می‌تواند به عنوان عنصری وحدت‌بخش به نما، با قابلیت‌های متنوع امروزی خود ابزاری مناسب برای طراحان نما به شمار بیاید.
