جنگ با همه ظواهر زشت و نازیبایی که داشت زیبایی‌هایی نیز برجای گذاشت. برخی از عکاسان با دانش و تسلطی که بر عکاسی مستند داشته‌اند بجای حضور در بطن میدان جنگ، حواشی جنگ را بخوبی دیده و ثبت کرده‌اند. در هر جنگی بیشترین آسیب متوجه کودکان است. این کودکان هستند که قدرت دفاع از خود را ندارند و روح لطیفشان طاقت تحمل زشتی‌ها و خشونت‌های جنگ را ندارد. همینطور خسارت مالی و جانی جنگ بر نسل بعد تاثیر زیادی می‌گذارد. در این عکس‌ها و نقاشی‌ها حال و هوای کودکان و زنان که مستقیماً درگیر جنگ نبوده‌اند دیده می‌شود. این عکس‌ها حامل خاطراتی است که بخشی از خاطرات جمعی و تاریخ شفاهی ماست. شاید این عکس‌ها را قبل آنکه دیده باشیم برخی از ما آن را لمس کردیم و برخی تنها شنیده ایمشان. کودکان تمام توانایی‌شان را در قلک‌هایی بشکل نارنجک، تانک و... برای کمک به رزمندگان ریخته اند. در نگاه اول اگر ندانیم که موضوع این نقاشی ها چیست با یک فضای شاد و پویا در تصویر مواجه می‌شویم که با جنگ در تضاد است. حضور رنگ‌های شاد و با خلوص بالا درترکیب‌بندی‌های منتشر که حسی از وحدت و بهجت را در تصویر ایجاد می‌کند. با نگاه جزءنگرانه زنان، کودکان و سالمندانی را می‌بینیم که اقلام خوراکی را برای کمک به رزمنده‌ها به مسجد آورده‌اند تا از آنجا به جبهه ارسال کنند. در یکی از نقاشی‌ها مراسم جشن عقد یک عروس و داماد را در ترکیبی مملو از رنگ بر سفره ساده‌ای می‌بینیم. اینجا خبری از زرق و برق‌های مراسم ازدواج‌‌های امروزی نیست. همه چیز ساده است اما زیبا همانند لبخند رضایت عروس در کنار همسر رزمنده‌اش که در جنگ دچار نقص عضو شده‌است. این نقاشی و بسیاری از عکس‌های مراسم ازدواج آن زمان نشان می‌دهد که بسیاری از زوجین بخاطر احترام به خانواده‌های داغدار شهدا مراسم ازدواج را ساده می‌گرفته‌اند. این وفاق وهمدلی و ایثار که در نقاشی‌ها و رفتار کودکان در دوران جنگ قابل مشاهده است مصداق همان جمله زیبای حضرت زینب(س) است که فرمودند : " ما رایت الا جمیلا" که در نگاه زیبانگر این کودکان به جنگ تبلور یافته است.
