در فرهنگ ترافیکی ایران، پل عابر پیاده، تعریفش با کشورهای دیگر کمی متفاوت است. شما اگر روی این پل ها، تخم مرغ شانسی هم بدهی، باز هم کمتر کسی است که ترغیب شود از آن استفاده کند و به عادت همیشگی اش ترجیح می دهد عرض خیابان را برای عبور انتخاب کند. اما کم کم این موضوع که جزو رفتارهای فرهنگی است، بایستی میان مردم اصلاح شود. طراحی پل عابرپیاده ای جذاب، می تواند یکی از عوامل ایجاد این کشش باشد.
امیر طالشی، معمار جوانی است که سعی می کند با پوشاندن لباسی مناسب بر این جنس فضای شهری، جذابیتی دو چندان را برای عبور شهروندان لواسانی از روی پل فراهم کند. فرم اصلی این پل، از گردش قاب هایی ساده حول محور اصلی آن شکل گرفته است. فرقی نمی کند از روی پل عبور کنی یا از بیرون آن را نگاه کنی، در هر صورت حس و حال یکسانی را تجربه خواهی کرد؛ حس پویایی و سرزندگی. کافی است یک بار برای تجربه ی چنین حسی از میان این پل عبور کنی و قاب های مربعی چرخان تو را با خود همراه کنند، آن موقع است که تو هم شباهت زیاد آن با فریم های پویانمایی را تصدیق خواهی کرد. حرکت پیوسته، پویا و روان قاب های مربعی درست پشت سرهم، به هنگام حرکت در طول پل، توهمی از حرکت را در نظر بیننده ایجاد می کند؛ که اگر هم استفاده از چنین شگردی توسط طراح، کاملا تصادفی باشد، اتفاق مبارکی است!
