عکاسی تجاری یا تبلیغاتی خلاف آنچه تصور می‌شود عکس‌هایی صرفاْ برای شناسایی محصول و فروش بیشتر آن نیستند. وقتی ما دوربین را به سوی موضوعی نشانه می‌رویم این کار را به واسطه‌ی شرطی شدگی فرهنگی خود به هزار شیوه انجام می‌دهیم.عکس‌ها مفاهیم غالب در جامعه را استمرار می‌بخشند. عکس‌های تجاری در ساخت و استمرار بخشیدن به کلیشه‌ها نقش دارند. این عکس‌ها برای فروش و نیز ترویج فرهنگ کالایی است.
در عکس‌های تجاری با تشدید رنگ و بافت، تصاویر هوس انگیزی از مواد خوراکی ارائه می‌دهند که به تشدید میل خریداران کمک می‌کند. عکس های داریوش کیانی از این ویژگی‌ها مستثنی نیستند. کیانی در عکس‌هایی که به سفارش شرکت سبز ایران و همچنین دیگر مواد غذایی آماده و نیمه آماده گرفته است از صحنه‌پردازی با مواد طبیعی و ظروف پخت قدیمی استفاده می‌کند تا بر طبیعی بودن ( مفهومی که بارت آن را وفور طبیعی نامید)، تاریخ‌مند بودن و قدمت محصولات صنعتی تاکید کند و به آن پر و بال دهد. همچنین با ایجاد فضایی رمانتیک نیرو و صنعت کار دخیل در تولید آن را پنهان ساخته تا تجربه پخت آن را آسان‌تر و با کیفیت مطلوب‌تری ارائه دهد. کیانی در محیط صنعتی مانند عکسی که در کارخانه تولید دستمال کاغذی گرفته است با ایجاد فضای خیالین با برجسته کردن بافت و نور زیبا و رمانتیک در صحنه، فضای خشک و بی روح صنعتی تولید آن را حذف می‌کند تا بر لطافت و طبیعی بودن محصول صحه بگذارد.
خلق انسان ایده آل که از مقاصد عکاسی مد به شمار می‌رود در عکس‌های کیانی به خوبی ساخته و پرداخته شده است. کیانی با ساختن استیج‌هایی خیالین مدل را که پوشاکی با برند موکارلو بر تن دارد دست نیافتنی ساخته‌است. عکس‌های او روایت‌مند هستند. مخاطب با دیدن عکس‌ها که گویی صحنه‌ای از یک فیلم است شروع به ساختن قصه‌ای در مورد آن می‌کند. داستان به خودی خود با بار فرهنگی و قدمت تاریخی همراه است و عکاس از طریق این عکس‌ها به آن برند و پوشاک باری از قدمت تاریخی و ارزش فرهنگی می‌دهد.
