طراحی اجزای مبلمان شهری نمی‌تواند جدا از یکدیگر و بدون در نظر گرفتن رابطه مؤثر آنها از یکدیگر انجام گیرد. نیمکت در مبلمان شهری بر اساس قوانین طراحی فرم و فضا باید برای محیطی که قرار است در آن قرار گیرد طراحی شود. ویژگی‌های محیط از نظر فرم، شرایط آب‌و‌هوایی و کاربران از مقوله‌های مهم در این حوزه کاری است.
سازمان زیباسازی تهران اخیرا اقدام به طراحی نیمکت‌های شهری کرده است. یکی از این طراحی‌ها مربوط به مبلمان محوطه مدرسه عالی شهید مطهری و محوطه امامزاده یحیی می‌باشد. با توجه به معماری تاریخی این بنا، طراح با الهام از فرم‌های تاریخی دست به طراحی برده و سعی در ایجاد هماهنگی نیمکت با محیط قرارگیری آن کرده است. در حالی که اتفاقا در چنین فضایی ما نیازمند تضاد در طراحی هستیم. چرا که آثار تاریخی باید به قوت قبل دیده شوند و اجزای مدرن اضافه شده به محیط باید با کنتراست فرمی به این روند کمک کنند. اجرای ضعیف طرح و استفاده از مواد سنتی در ساخت ضعف طراحی را تشدید و محیط را زشت نموده است. طراحی مدرن و استفاده از مواد جدید می‌توانست راه مناسب‌تری در راستای جلوه‌ی بهتر بنای تاریخی باشد. همچنین اضداد عنصری مدرن و استفاده از کنتراست در طراحی جلوه‌ی شهری بهتری را به ارمغان می‌آورد.
نمونه دیگر از نمکیت‌های شهری مجموعه مبلمان میدان منیریه است که از نظر طراحی و بررسی‌های فرم و فضا نسبت به نمونه قبلی بهتر عمل کرده است. طراحی کل مجموعه شامل کف پوش‌ها، موانع مشخص‌کننده محدوده رفت‌و‌آمد عابرین، سطل زباله و نیمکت‌ها به عنوان یک مجموعه واحد دیده شده‌اند. استفاده از مواد یکسان، خطوط شکسته و ریتم تکرار در طراحی‌ها نمایان کننده این رویکرد است. اما آنچه در اینجا مورد توجه قرار می‌گیرد روح طراحی بر مجموعه است که آن را محیطی خشک، صنعتی و کمک به تقویت شلوغی حاکم بر میدان منیریه کرده است. شاید طراحی ساده و استفاده از فرم‌هایی نرم تر در راستای ارائه فضایی مهربانانه‌تر می‌توانست رویکرد بهتری در طراحی باشد.
