در کشور ما پروسه‌ی ساخت، خیلی وقت‌ها اشتباه یا ناقص طی می‌شود و معمولا سرمایه‌گذاران پروژه‌های ساخت‌مانی، درک درستی از ملزومات فازبندی و حرفه‌ای ساخت‌مان ندارند. پروژه‌ی حیات الهیه هم شاید به همین دلایل بوده که پس از بالا رفتن اسکلت ساخت‌مان و مشخص شدن محدوده‌های حجمی بنا، تازه به دفتر بوژگان برای طراحی رسیده است ! با این همه، حامد بدری احمدی که طراحی را بر عهده داشته، خوب از عهده‌ی چالش‌های پیش رو برآمده و شرایط به ظاهر نامناسب پروژه را تا حدودی به فرصت‌هایی جدید، تبدیل کرده است.
ساختار هرمی بنا، که احتمالا به دلیل قانون معروف پله‌کانی شهرداری ایجاد شده است، از مهم‌ترین مواردی بود که باید در طرح معماری، تصمیم مناسبی برای آن گرفته می‌شد. طراح تصمیم می‌گیرد که این تراس‌های بالقوه را با عقب بردن دیواره‌های هر واحد، بالفعل کرده و به قول خودش «آپارت‌مان» را به «خانه» نزدیک کند. تصمیم جالب دیگر او بالاتر آوردنِ حیاط است. هم‌تراز بودن ورودی اتوموبیل‌ها با حیاط و لابی ورودی در عمل، فضایی به عنوان حیاط برای مجموعه باقی نگذاشته بود و با تصمیم طراح، سطح حیاط بالاتر آمده و سقفی برای پارکینگ و ورودی اتوموبیل در نظر گرفته می‌شود. این ایده‌ای‌ست که به خصوص در آپارت‌مان‌‌سازی این روزهای شهر تهران، که سهم زیادی را به اتوموبیل اختصاص می‌دهد، می‌تواند کیفیت از دست‌رفته‌ی حیاط را در زندگی ما، به ما بازگرداند.
