به طور معمول ما مفهوم پل را در سطح شهر با پل‌های عابر پیاده یا پل‌های ماشین‌گذر می‌شناسیم، که هر دو از سر الزام و برآورده کردن نیازهای عمل‌کردی ایجاد شده‌اند. حتی این روی‌کرد عمل‌کردگرایانه گاهی پل‌های عابر را به مکان‌هایی پر خطر و کم استفاده تبدیل می‌کند. در پروژه‌ی پل طبیعت، طراح بار دیگر نگاهی کرده به چند پل قدیمی ایران همانند پل خواجو که مفهوم پل را نه فقط در گذر، که گاهی در ایستادن و تماشا می‌دیدند. البته باید بستر و محیط ارزش‌مندی هم برای تماشا وجود داشته باشد که پل طبیعت با قرارگیری در تپه‌های سرسبزعباس‌آباد و با اتصال پارک طالقانی و پارک آب و آتش از این ویژه‌گی برخوردار است. پل طبیعت با ابعادی بزرگ‌تر از پل‌های عابر معمولی و در سه طبقه، در ارتفاع چهل متری اتوبان مدرس بنا شده است. استفاده‌ی زیاد از فلز و ابعاد بزرگ اسکلت و خود پل، اگرچه به ایستایی بیش‌تر آن کمک کرده، اما امتداد سبز اتوبان مدرس را قطع کرده و فلزات حجیم آن نیز در مقایسه با طبیعت اطراف نامتناسب به نظر می‌رسد. اگرچه باید به نکات برجسته طرح عراقیان هم اشاره کرد، مثل جهت‌گیری پل بر اساس جهت باد و آفتاب، انتزاع جالب از شاخه‌های درخت و بازی‌های فرمی غیر هندسی که حجم کلی را به طبیعت نزدیک کرده است.
ناشناس
