" در بررسی‌های مربوط به معماری ایران، کمتر به معماری بومی ایران توجه شده و این عنوان را بیش‌تر به معماری‌های غیر‌شهری و عمدتاً روستایی اطلاق کرده‌اند. به همین علت، معماری بومی روستایی چون ابیانه و ماسوله حدوداً شناخته شده و مورد توجه قرار گرفته‌اند؛ اما به عنوان مثال معماری بومی تهران و سایر شهرهای باسابقه کشور ناشناخته مانده‌اند. معماری بومی، شاخه‌ای دیگر از معماری مبتنی بر سنت است که بیش از همه به مکان و فرهنگ مکانی که بر آن قرار گرفته تکیه می‌کند. این معماری، ضمن بهره‌وری از اصول مشترک سازمان یابی فضا در ترکیب و آرایش فضا، کاربرد مصالح بوم آورد پوشش نماها و دهنه‌ها، لهجه معماری مختص مکان خود را حفظ می کند."
معماری مبتنی بر بوم، رویکردی است که نشریه خط نیز، در بررسی و نقد آثار معماری، بدان توجه ویژه دارد. این کتاب، حاصل ثبت و بررسی مشاهدات مهندس محمدرضا حائری، از سال ۱۳۵۲ تا به امروز است. این مجموعه، در مسیر دست‌یابی به سرچشمه‌های معماری ایرانی، در راستای تحقق معماری معاصر ایران، توانسته به عنوان منبع معتبری در میان معماران، به ویژه دانشجویان این رشته، شناحته شود.
این کتاب مشتمل بر هفت گفتار، در زمینه‌ی زبان و توان معماری است که هر یک جنبه‌ای از احوال معاری ایران را بررسی می‌کند که این هفت گفتار، برمدار یک هدف قرار دارد : بسترسازی برای تدوین زبان معماری معاصر ایران.
