این روزها نیاوران شاهد برگزاری نمایشگاهی با حضور پر رنگ معماران است. نمایشگاهی با عنوان طراحی صندلی‌های سه نسل از معماران معاصر ایران. مجموعه کارهای ارائه شده آثاری هنرمندانه با اجرای قوی در ساخت هستند. آثاری که نشان از فعالیت هنرمندان معاصر و چشم‌اندازی روشن برای ظهور طراحان آینده دارد.
صندلی‌ها در طراحی از سبک‌های متنوعی پیروی کرده‌اند و همه یک مسیر را انتخاب نکرده‌اند. کارهایی که گاه تنها مبلّغ هنر طراحی طراح خود هستند بدون آنکه نگاهی به تولید انبوه داشته باشند و گاه سادگی در فرم و ساخت را، سرلوحه خود قرار داده‌اند. آنچه در این میان دیده نمی‌شود هنر و نگاه طراح ایرانیست. شاید اگر کارها بدون نام منتشر شوند هرگز از نمونه‌های خارجی خود قابل تفکیک نباشند. هرچند که از نظر طراحی کارهایی قدیمی جلوه خواهند کرد.
تاریخ طراحی‌صنعتی با طراحی صندلی‌ها همراه است و همواره در کنار هم نام برده می‌شوند. اما حضور فعال طراحان معمار در این حوزه در تمام دنیا دیده می‌شود. اما آنچه باید مد نظر قرار گیرد نگاه متخصص طراح صنعت به تولید انبوه و ارتباط عمیق محصول با کاربر است؛ مواردی که در آثار این نمایشگاه کم‌رنگ به نظر می‌آید.
شاید همراهی معماران با طراحان صنعت در طراحی صندلی‌هایی بر پایه نیاز کاربران، ایران را در مسیر بهبود تولیدات صنعت داخلی قرار دهد. هرچند گویا هدف از برگزاری چنین نمایشگاه‌هایی صرفاً پرداختن به جنبه‌ی هنری طراحی است. اما باید توجه داشت که طراحی مبلمان در شاخه هنرهای کاربردی قرار می‌گیرد و نگاه هنرمندانه زمانی ارزش پیدا می‌کند که موجب زایش محصولاتی قابل تولید و پاسخگو به نیاز کاربران شوند. با این رویکرد به نظر می‌رسد نگاه صرفاً هنرمندانه راه‌گشا نخواهد بود.
سکینه پیرپکاجکی
