«عکاسی یکی از مهم‌ترین روش‌هایی است که به وسیله ی آن یک باستان شناس و مردم نگار می‌تواند تمام جنبه‌های کار میدانی خود را به شکل روزانه ثبت کند. به دلیل مستند و عینی بودن عکس، از آن به عنوان یک مدرک علمی در محوطه‌ها و حفاری‌ها و هم‌چنین اسناد تاریخی استفاده می‌شود. این گزارش‌های تصویری می‌توانند در صورت وجود ابهام و بروز مشکل در یادداشت‌ها نیز به کار گرفته شوند. در مورد یافته‌های مورد تردید، ثبت از طریق یک عکاسی دقیق می‌تواند آخرین وسیله برای اثبات صحت کار میدانی باشد.
کتاب‌ها و نشریات بسیاری در مورد ماهیت یک عکاسی اصولی وجود دارد اما مهم این است که بدانید «عکاسی باستان‌شناسی» و «عکاسی مردم‌نگاری» با «عکاسی هنری» بسیار متفاوت بوده و به یک معنی نیستند. عکاسی باستان‌شناسی و مردم‌نگاری یک هدف مشخص و محدود دارد که همان مستندسازی یک محوطه یا منطقه با جزئیات تکنیکی لازم است که این کار بیشتر جنبۀ تحلیلی دقیق دارد. به این دلیل، علاوه بر پیروی از یک‌سری اصول اولیه مانند ترکیب و نورپردازی، عکاسی باستان‌شناسی و مردم‌نگاری استانداردهای ویژه خود را دارد؛ هرچند که همواره مجالی برای عکاسی هنری و شخصی در یک حفاری و یک منطقه مورد مطالعه مردم نگار نیز وجود دارد.
کتاب حاضر با هدف دست‌یابی به مناسب‌ترین و ساده‌ترین راه‌کارها، اصول، فنون و روش‌های مؤثر عکاسی در پژوهش‌ها، کاوش‌ها و آثار باستانی را در اختیار باستان‌شناسان قرار می‌دهد.»
گزیده‌ای از پیشگفتار کتاب «عکاسی در باستان شناسی و نگاهی به عکاسی مردم نگاری» نوشته ندا حسین طهرانی، که توسط موسسه فرهنگی انتشاراتی پازینه برای نخستین بار در سال ۱۳۹۴ چاپ و منتشر گردید.
