چه تمهیداتی می توان اندیشید تا یک فضای آموزشی، از کلیشه های سطحی و بعضا بی کیفیتی که این روزها ساخته می شود، فاصله گرفته، حال و هوای خشک و بی روح آن را شکسته و فضایی را خلق کند پویا، سرزنده و آرام؛ مسئله ای است قابل تأمل...
رنگ شناسی در محیط های آموزشی به ویژه دبستان، که تاثیر فراوانی بر روح و رفتار کودکان دارد، در انتقال فرهنگ بومی یک جامعه با توجه به بکر بودن فضای فکری آن ها، نقش موثری داشته و آمادگی پذیرش آن را، از همان بدو ورود به فضای آموزشی، در آن ها ایجاد می نماید.
ایجاد حجمی ساده و قابل فهم برای کودک، اجتناب از هرگونه پیچیدگی در آرایش فضایی و بهره مندی از شفافیت بصری در بدنه ی شهری، که به نوعی معرف نقش و هویتش باشد؛ نکاتی هستند که طرح دبستان حق پناه اصفهان را نسبت به نمونه های مشابه اش شاخص می کند. استفاده از ترکیب بندی سه رنگ سبز، قرمز و زرد، که در بخش های مختلف بنا، نمودهای متفاوتی را از خود نشانه داده است، در ایجاد محیطی سرزنده و پویا برای کودکان مؤثر می باشد. این نوع نگاه به مسئله رنگ و ترکیب بندی آن متناسب با محیط، موجب وحدت و هماهنگی بیشتر بین اجزای طرح شده و توانسته به عنوان شاخص و نشانه ای برای دبستان، مطرح شود...
اما سوال اینجاست که فرهنگ اصیل ایرانی اسلامی در این طرح، چگونه دیده شده است؟ اگر کودکان با فرم های معمول دبستان را از تصویر حذف کنیم؛ باز هم می توان تصور کرد که این مدرسه در ایران و در اصفهان، ساخته شده است؟ آن هم اصفهان، که بناهایی با حال و هوای اسلامی اش زبانزد است؟
در طراحی مدرسه حق پناه اصفهان، تنها پیروی از اصول و معیارهای زیبایی شناسی، مدنظر بوده و به نوع معماری اسلامی غالب در شهر اصفهان، توجهی نشده ؛ و این مهم سبب شده، طرح به شکل مناسبی به زمینه الصاق نشود.
مهرناز
