فرهاد گاوزن متولد ۱۳۵۲، بابل است او مدرک کارشناسی ارشد خود را از دانشگاه آزاد گرفته است او اساسا یک طراح است و خود نیز به آن اذعان دارد، و طراحی را به مثابه یک اثر هنری مستقل می داند. گاوزن بیش از آنکه طراح فیگوراتیو باشد به بیان احساسات و عواطف خود با خط های در هم تنیده می پردازد. گویی خط موضوع اصلی آثار اوست. طراحی برای گاوزن به مثابه ورزشکاری در گود زورخانه است که به قدرت نمایی می پردازد.
گاوزن در کنار کار طراحی، نظراتی در مورد آموزش دارد. او معتقد است در ایران جایگاه طراحی اندک شمرده می شود و رشته ی مجزا برای این رسانه وجود ندارد. از نظر وی دانشجویان زیادی در دانشگاه ها گرایش به طراحی دارند اما به دلیل کم توجهی، از مسیر خود خارج می شوند. این نوع گرایش را، او ناشی از فضای اجتماعی می داند و می گوید روح این دوران طراحان زیادی می طلبد. وی معتقد است در طی چهار سال دانشگاه دانشجویان گیج می شوند و در نهایت تجربه های اساسی شان را پس از دانشگاه شروع می کنند. او فضای آموزش دانشگاهی را به چالش می کشد. در نتیجه خود خانه طراحی را در سال 1381 تاسیس می کند تا مطابق میل خود به هنرجویان تدریس کند و ذهنیات خود را به آنها منتقل کند.
اما آنچه بعد از تاسیس خانه طراحی و خروجی هنرجویان آن می بینیم نتیجه ای در خوری بدست نمی آید و تفاوت چندانی با دانشگاه ها و آموزشگاه های دیگر در آن دیده نمی شود. در خانه طراحی نیز عملا شاگردانی مستقل تربیت نشده اند بلکه گاوزن کپی هایی کمرنگ یا پر رنگ از خود تکثیر کرده است و این تنها مشکل گاوزن نیست. در سه دهه ی گذشته استادان دیگری چون احمد وکیلی، علی ندایی، مهرداد خطایی و... نیز تنها به آموزش حداقلی از طراحی پرداخته اند و هر یک از این ها شاگردانی بیشتر شبیه به خود را تربیت کرده اند تا طراحانی خود بنیاد و کارآزموده، و این ناشی از ضعف دانشگاه ها و آموزشگاه های هنری ما است که طراحی را نه به شکل آکادمیک و علمی بلکه به نحوی سلیقه ای و بی هدف و بیان احساسات شخصی آموزش می دهند.
گاوزن در کنار کار طراحی، نظراتی در مورد آموزش دارد. او معتقد است در ایران جایگاه طراحی اندک شمرده می شود و رشته ی مجزا برای این رسانه وجود ندارد. از نظر وی دانشجویان زیادی در دانشگاه ها گرایش به طراحی دارند اما به دلیل کم توجهی، از مسیر خود خارج می شوند. این نوع گرایش را، او ناشی از فضای اجتماعی می داند و می گوید روح این دوران طراحان زیادی می طلبد. وی معتقد است در طی چهار سال دانشگاه دانشجویان گیج می شوند و در نهایت تجربه های اساسی شان را پس از دانشگاه شروع می کنند. او فضای آموزش دانشگاهی را به چالش می کشد. در نتیجه خود خانه طراحی را در سال 1381 تاسیس می کند تا مطابق میل خود به هنرجویان تدریس کند و ذهنیات خود را به آنها منتقل کند.
اما آنچه بعد از تاسیس خانه طراحی و خروجی هنرجویان آن می بینیم نتیجه ای در خوری بدست نمی آید و تفاوت چندانی با دانشگاه ها و آموزشگاه های دیگر در آن دیده نمی شود. در خانه طراحی نیز عملا شاگردانی مستقل تربیت نشده اند بلکه گاوزن کپی هایی کمرنگ یا پر رنگ از خود تکثیر کرده است و این تنها مشکل گاوزن نیست. در سه دهه ی گذشته استادان دیگری چون احمد وکیلی، علی ندایی، مهرداد خطایی و... نیز تنها به آموزش حداقلی از طراحی پرداخته اند و هر یک از این ها شاگردانی بیشتر شبیه به خود را تربیت کرده اند تا طراحانی خود بنیاد و کارآزموده، و این ناشی از ضعف دانشگاه ها و آموزشگاه های هنری ما است که طراحی را نه به شکل آکادمیک و علمی بلکه به نحوی سلیقه ای و بی هدف و بیان احساسات شخصی آموزش می دهند.
