شهر باید مهربان و دوست داشتنی باشد. باید حس تعلق به شهروندان دهد و آنها را خوشحال کند. شهرهای شلوغ و پر ترافیکی چون تهران که این روزها ساختمان‌های سنگی و آلمینیومی فضای آن را خشن کرده‌اند، نیازمند طراحی مهربان‌تری هستند. باید حواسمان باشد رسالت طراحان چیزی برخلاف سوار شدن بر مُد و هزینه و کسب درآمد صرف است. گرافیک، هنری است که در زمینه‌های مختلفی چون طراحی شهری به خوبی در این مسیر گام بر می‌دارد و طراحانی هستند که دغدغه‌ی زیبایی و رنگ و لعاب دادن به شهر را دارند.
طی چند ماه اخیر شاهد اجرای طرح‌هایی گرافیکی در سطح شهر تهران هستیم. ویژگی بارز طرح‌ها استفاده از رنگ‌های پرتضاد و شاد است. طرح‌هایی که گاه برگرفته از نقوش ایرانی و گاه طراحی‌هایی آزادند که فضایی دوست داشتنی را برای شهروندان به همراه آورده‌اند، فضایی که عابرین به راحتی از کنار آن عبور نمی‌کنند. نگاهی کوتاه و لبخندی ملیح، واکنشی ساده به نظر می‌آید اما تاثیر مهمی دارد، این واکنش می‌گوید که طراح به رسالت خود عمل کرده است. در ایده‌های حاضر شاهد استفاده از فضاهایی هستیم که گویی در طراحی فراموش شده‌اند و با رنگ آمیزی به آنها جان بخشیده شده و حضوری فعال پیدا کرده‌اند. برای مثال طراحی پیوسته فضای بین پله‌هایی که به خودی خود چندان مهم به نظر نمی‌آیند یا موانع موجود در پیاده راه‌ها. نکته‌ی مهم آن است که این پیشرفت در فضای شهری باید تا حدی باشد که فضا را دچار آشفتگی بصری و تشویش نکند.
