ایده بان نوآوری تازه آیدیران

بارها این جمله را شنیده‌ایم که ایده‌ها در فضا معلق‌اند و وقتی یکی از آن‌ها به تور کسی می‌افتد، باید تمام تلاش خود را بکند که آن را از دست ندهد. پس حتی نباید از کنار ایده‌های کوچک ساده گذشت. برای تحقق ایده‌ها، ما طراحان صنعتی نیاز به ارتباط مستمر با صنعت داریم. متأسفانه همیشه مشکل عدم شکل‌گیری ارتباط درست بین دانش دانش‌آموختگان رشته‌ی طراحی صنعتی و تولیدکنندگان محصول در کشور وجود داشت است. برای حل این مشکلی راه‌های مختلفی اندیشیده شد که یکی از مهم‌ترین آن‌ها ایجاد دفاتر ارتباط با صنعت در دانشگاه‌ها با هدف شکل دادن درست این ارتباط بود. به دلایل مختلف این طرح چندان موفق نبود و نتوانست خلأ این بین را پر کند.

پیامد حل نشدن این مشکل نه‌تنها به طراحان بازمی‌گردد بلکه باعث تولید محصولاتی با ظاهر نامناسب و یا کیفیت پایین بخصوص در حوزه بسته‌بندی می‌شود و در بسیاری از مواقع کارفرمایان را نیز متضرر می‌کرد. در نهایت کالای تولید داخل از چرخه رقابت حذف و واردات کالاهای خارجی جایگزین آن می‌شود.

ورشو سازی / استان لرستان

نام هنر ورشو سازی احتمالاً به گوش بسیاری از هم‌وطنانمان ناآشنا باشد و کمی باعث تعجب، از اشتراک نام این هنر بانام پایتخت لهستان. البته این نام مشترک تصادفی نبوده است. ورشو فلزی است سفیدرنگ و نقره مانند که آلیاژ آن ۲۰ درصد نیکل، ۳۵ درصد روی و ۴۵ درصد مس است، به‌خوبی ذوب و به‌آسانی قالب‌گیری می‌شود. این فلز به‌صورت ورق از کشورهای آلمان و لهستان به ایران وارد می‌شد و به علت جلا و درخشندگی زیاد و مقاومت طولانی در مقابل پوسیدگی به «ژرمن سیلور» مشهور شده بود. هنرمندان و استادکاران بروجردی با شکل دادن و قلم‌زنی روی این فلز، آن را تبدیل به ظروفی زیبا و کاربردی می‌کردند. بستر اصلی هنر قلم‌زنی در بروجرد بر روی ظروف ورشو است. قلم‌زنی روی این فلز سختی دوچندان نسبت به فلزات دیگر مانند مس و نقره دارد و این نکته قدر و منزلت دست‌ساخته‌های این استادکاران را فزونی می‌بخشد. به هنرمندان ورشو ساز، دوات گر نیز اطلاق می‌شده زیرا اولین وسیله‌ای که با این فلز می‌ساختند، دوات و بدنه جوهر خشک‌کن بود.
درباره تاریخچه هنر _ صنعت ورشوسازی در ایران، نظرهای گوناگونی وجود دارد ولی آنچه مسلم است شکوفایی این هنر در دوره قاجار و در زمان امیرکبیر بوده است و  بخش وسیعی از بازار قدیمی این شهر را تا دوران معاصر، به خود اختصاص می‌داده است. گستردگی این هنر به حدی بوده است که نام شهر بروجرد و ورشو باهم آمیخته‌شده است.هنرمندان بروجردی با استفاده از فن چکش‌کاری و خم‌کاری که با دستگاه‌های ساده و نیروی بازوی هنرمند میسر بود، آثاری فلزی از ورق‌های ورشو خلق می‌کردند و ظروف بسیاری نظیر سینی، دیس، بشقاب، قاشق و چنگال، سماور زغالی، قوری، زیر سماوری، چای دان، قندان، استکان، گلاب‌پاش، آفتابه‌لگن، سرمه‌دان و وسایلی که معمولاً در جهیزیه دختران یافت می‌شد، می‌ساختند. یکی از مهم‌ترین چالش‌ها در از رونق افتادن این هنر، عدم تولید فلز ورشو در دنیاست که با بررسی و توجه مسئولین و سرمایه‌گذاری روی این هنر به‌عنوان مهم‌ترین هنر این شهر، این مسئله را نیز قابل‌حل می‌کند.

نمایشگاه هنر مهندسی / سعید مشایخ فریدنی

دو دهه‌ای است، کارگاهی به نام "هنر مهندسی" در دانشگاه شهید بهشتی، فعالیت خود را آغاز کرده است؛ کارگاهی که در آن دانشجویان، به شیوه‌های متفاوت، مراحل مختلف طراحی و ساخت را از مراحل ساده تا مراتب بسیار پیچیده، تجربه می کنند. بدین ترتیب، برای نخستین بار در سطح دانشکده‌های معماری ایران، هنر طراحی با مهندسی ساخت، درهم می‌آمیزد.
سعید مشایخ فریدنی، استاد دانشکده معماری این دانشگاه، پایه‌گذار و بانی اصلی گسترش چنین کارگاهی بوده است. او کوشید مباحث علمی و کاربردی میان رشته‌ای را مطرح و هنر معماری را با علوم مرتبط با مهندسی سازه تلفیق کند. در کارگاه هنر مهندسی، فرآیند طراحی، از طرح ایده‌های اولیه، تا شکل‌گیری مدل‌های کوچک و سپس ساخت مدل‌های بزرگ، همواره به گونه‌ای شکل می گیرد که دانشجویان کل مراحل کار را برای ساخت و همچنین دشواری‌های برپایی نمایشگاه را از نزدیک تجربه می کنند. در روند ساخت این مدل های پیچیده، تماس مداوم با صنعتگران، تراشکاران و ... از جمله فعالیت‌های جنبی و ارزشمند کارگاه و فرصتی برای آشنایی دانشجویان با دشواری‌های تهیه، ساخت و سفارش در عرصه بازار ایران بوده است.
ذکر این نکته ضروری است که کارگاه هنر مهندسی، رویکردی جدی به اهداف معماری پایدار و مباحث معماری سبز دارد؛ بدین معنا که بهره گیری از سازه‌های سبک، کاستن از دورریزها، تلاش برای جلوگیری از آلودگی محیط زیست در محیط کارگاه، بازیافت حداکثری مواد و امکان استفاده چندین باره از همه عناصر و ...، از جمله مهمترین آموزه‌های این کارگاه می باشد.