در آستانۀ جام‌جهانی فوتبال ۲۰۱۸، خانه طراحان انقلاب اسلامی با راه اندازی کمپین «با هم قهرمانیم» مجموعه پوسترهایی را با همین عنوان و با شعار «یک ملت، یک ضربان» طراحی و اجرا نموده و در سطح شهر به اکران در آورده است. هدف از راه اندازی این کمپین حمایت از تیم ملی فوتبال ایران و تأکید بر وحدت و انسجام ملی به عنوان یک عنصر پیشبرندۀ مهم است، که حاصل آن پیشرفت و پیروزی ایران و ایرانی در تمامی عرصه‌های ورزشی و غیر ورزشی می‌باشد. گفتنی است این روزها تعدادی از این آثار بر فراز بزرگ‌ترین دیوارنگارۀ کشور در میدان حضرت ولی‌عصر(عج) نیز به نمایش درآمده‌اند، تا بیش از پیش حال و هوای فوتبال را با چاشنی وحدت و همدلی همراه سازند.
محمدرضا دوست محمدی، محمد شکیبا، سینا رعیت‌دوست، محمود آراسته‌نسب و محمد تقی‌پور از جمله طراحان و عوامل ساخت پوسترهای «با هم قهرمانیم» می‌باشند.
داشتم عکس های اینستاگرام رو بالا پایین می کردم که رسیدم به یک برگ کمیک استریپ که بالایش نوشته بود «آموزش حجاب» به ذهنم رسید که الان با مجموعه ای از خانم های محجبه و لپ گلی روبرو می شوم ولی تفاوتی وجود داشت. مادر و دختری که در داستان بودند در جلوی محارم خودشان بی حجاب بودند و درخارج از منزل پوشیده بودند.
قهرمانان هر کشور می توانند نمایندگانی از ارزش های اخلاقی، ملی، آیینی و دینی باشند. بروز چنین صفاتی در شخصیت های ابر قهرمان فیلم ها و کارتون های خارجی دیده می شود. برای مثال آمریکا با استفاده از ابرمردانی مانند سوپرمن، اسپایدرمن، بت من، مرد آهنی، مردان ایکس و غیره به رویارویی با دشمنان سیاسی یا ایدئولوژیک خود و ترویج فرهنگی خاص می پردازد. این ابرمردان مرزهای فرهنگی میان کشورها را درنوردیدند و طرفداران جهانی یافتند. چنین مسئله ای در ایران هم بارز است برای مثال کودکانی که دوست دارند مانند مرد عنکبوتی لباس بپوشند و... .در چنین شرایطی اگر قهرمان پروری ملی مبتنی بر ارزش های فرهنگی صورت نپذیرد چیزی ازهویت بومی و ملی کشور باقی نمی ماند به طوری که کودکان و نوجوانان نسبت به ارزش های فرهنگ بومی خود بیگانه می گردند. ایران دارای مجموعه ای غنی از قهرمانان ادبی است که با اقتباس از آن ها کودک ایرانی با فرهنگ اصیل خود آشنا می گردد. هم چنین شخصیت های واقعی علمی، ورزشی، دینی و ایثارگران الگوهای مناسبی برای قهرمان پردازی هستند. در آغاز سال تحصیلی برگزاری نمایشگاه نوشت افزاردر کانون پرورش فکری قدمی کوچک در نمایش قهرمانان ایرانی برای کودکان بود . خانه ی انیمیشن هم همزمان با تولید تیزرهای کوتاه و با دسته بندی مشخص درباره قهرمانان ورزشی، خلبانان، متخصصین، ثنا و ثمین و.... سعی کرده تا کودکان را به خرید این کالاها دعوت کند. علاقمندان میتوانند با مراجعه به سایت www.ghahreman.ir با این پویش همکاری کنند.
«کدو بدو» تولیدی از NAS است. تولیدات این شرکت در بردارنده ی نقدی اجتماعی است. از آثار این استودیو می توان به « دیرین دیرین» اشاره کرد. چنین تجربه ی موفقی باعث می شود تا سطح توقعات بالا برود. مخاطبین انیمیشن « کدو بدو» خردسالان هستند واین مجموعه از نظر گرافیکی و حس و حال فضا با تجربه ی قبلی این استودیو متفاوت است. دیگر از دیالوگ کاراکترها و ته مایه ی ادبی خبری نیست بلکه بیشتر از طنز بصری و موقعیت های داستانی استفاده شده است.
طراحی شخصیت های این مجموعه منحصر به فرد است. به گونه ای که همه ی ویژگی های شخصیت در یک مستطیل یا مربع خلاصه گشته، بافت یک میوه ی خاص مانند کدو، توت فرنگی و... در خود شخصیت ها دیده می شود و عکس دهان انسانی در کنار چشمان فانتزی وجود دارد. ترکیبی عجیب که شاید برای حافظه ی تصویری ایرانیان جدید بنماید و در ابتدا هم کمی غریب باشد. هر شخصیت در هر قسمت پوششی مانند عینک، کلاه، سیگار، چمدان و... دارد که به وسیله ی آن شغل، نقش و جنسیت کاراکتر مشخص تر می شود. طنز به کار رفته در این سریال پخته و منطقی به نظر می آید که نشان از یک گروه ایده پرداز است.
کلیشه های کارتونی و قهرمانانی که جهانی هستند مانند زورو یا دزد دریایی یک چشم، در کدو بدو بازتولید شده اند. چنین نمایشی سبب می شود که ذهن مخاطب با دیدن یک علامت کوچک متوجه ویژگی های کاراکتر شود و ایجاد موقعیتی هجوآمیز از آن شخصیت به طنز این انیمیشن اضافه کند. چنین کاراکترهایی که شاید بتوان به آن ها شخصیت های جهان وطن گفت در آثار ایرانی کمتر یافت می شوند. مشخص نیست که بازنمود فرهنگی شخصیت های یاد شده از نظر سازندگان اولویت داشته است یا خیر. آیا بهتر نبود از کاراکترهایی بومی استفاده می شد؟ اگر نه شاید مقیاس «ایرانی بودن» دستخوش تغییراتی است که حضور چنین شخصیت هایی هم طبیعی به نظر می رسد.
به صورت کلی با مجموعه ای یک دقیقه ای ، طنز و متفاوت از نظر گرافیکی و شخصیت پردازی روبرو هستیم که در پس خنده ای در طول زمان پخش پیامی منتقل می شود و اثر گذاری این پیام به دلیل موجز و طنز آمیز بودن بیشتر است.
مجموعه خیمه متشکل از بانوان هنرمندی است که در رشته‌های گرافیک، معماری و شهرسازی، طراحی و تولید لباس مشغول به فعالیت هستند.
بانوان طراح، گرافیست و تصویرساز بخش گرافیک مجموعه خیمه در تلاشند طراحی‌هایی متناسب با نیازجامعه ی کنونی ایران و نقش حساس آن در منطقه، و با در نظر داشتن راهبردهای کلی کشور و کمک به افزایش سواد بصری و فرهنگی جامعه، ارائه دهنند.
روح جاری در آثار، نشات گرفته از روحیات لطیف بانوان است که اصلی‌ترین ویژگی ظاهری و محتوایی طرح‌هاست.
در شهریورماه نمایشگاه گروهی پوستر متشکل از بانوان هنرمند گروه خیمه با موضوع حذف کالای غیرضروری در نگارخانه مرحوم ابوالفضل عالی حوزه‌هنری برگزار شد.
این نمایشگاه در راستای بیانات و دستورات مقام معظم رهبری مبنی بر اقتصاد مقاومتی شکل گرفته است. روح و نگاه حساس هنرمندان با توجه به مسائل و معضلات فرهنگی و اقتصادی مانند سهم بالای واردات و یا بهتر بگوییم قاچاق کالاهای مصرفی چینی، اسراف، تجمل‌گرایی، مصرف‌گرایی و عدم خرید کالای ایرانی به ایده‌پردازی پرداخته اند.
در یکی از پوسترها جعبه‌های کارتون محصولات چینی روی هم آمده را می بینیم که یادآور پاگودا بنایی چتری و پله کانی که یکی از اشکال شاخص هنر معماری چین است و در فضای نقاشی های چینی تصویر شده است. این مفهوم را به مخاطب می‌رساند که با واردات محصولات چینی به بالارفتن رشد و توسعه همه جانبه اقتصاد و فرهنگ و... کمک کرده‌ایم. اشاره ی پوستر به نقاشی و معماری چین بیانگر این مسئله است که این کالاها حامل فرهنگ آن کشور هستند و علاوه بر اقتصاد به فرهنگ ما نفوذ و به آن ضربه می‌زنند. چنانچه در زیر تصویرنیز نوشته شده «با خرید محصول هر کشور به رشد و توسعه آن کمک کرده‌ایم».
پوسترهای دیگری نیز به موضوع پرهیز از تجمل‌گرایی و مصرف‌گرایی پرداخته‌است. در یکی از پوسترها درباره تهیه جهیزیه از طرح پازل بهره گرفته و شعار جهاز به قدر نیاز بر آن نوشته شده است. پازل شدن یکسری لوازم ضروری نشان‌دهنده کامل‌شدن اسباب زندگی است و باقی وسایلی که ترسیم نشده در حکم یک ناسازه در کلیت زندگی هستند، وسایلی که پازل زندگی بدون آنها نیز تکمیل است.
این آثار به زودی در قالب بیلبورد در سطح شهر اجرا می شوند و شاید تلنگری باشند برای تغییر عادات غلط فرهنگی مان.
در قرن نوزدهم با اختراع دوربین عکاسی، دوربین با محققان رشته‌های مختلف از جمله انسان‌شناسی همراه شد و به عنوان ابزار کمکی به ثبت مشاهدات محقق پرداخت و این گونه است که بخش عظیمی از آگاهی ما نسبت به جهان از طریق عکس‌های سندگونه بدست می‌آید. امروزه عکاسان زیادی با آگاهی به کارکردهای عکاسی با نگاهی بعضاً عمیق‌تر و موشکافانه‌تر به کشف سرزمین‌ها و فرهنگ‌های کمتر شناخته شده می‌روند. از این حیث بخش عمده‌ای از کار قوم‌نگار یا مردم شناس ثبت دقیق فعالیت‌های روزمره زندگی مردم مورد مطالعه است تا از رهیافت آن هنجارها و ارزش‌ها و قواعد گوناگون حاکم بر رفتار آن مردم را یا بهتر بگوییم فرهنگ آن مردم را بشناسد. آلن سکولا» در مقاله «بایگانی وتن» نشان می‌دهد که چگونه عکاسی به همراه علوم مدرنی از جمله انسان‌شناسی تن مادی و هویت اجتماعی انسان مدرن را به نظم و قالب درمی‌آورد و چگونه مفهوم «خود» و «دیگری» از چشم انداز انسان اروپایی بورژوا، سفید پوست و مذکر تعین دیداری پیدا می‌کند.
« حسن غفاری» از جمله عکاسان با تجربه و دارای تحصیلات دانشگاهی است که به واسطه عکس های مردم نگارانه اش از مردم عشایر شناخته شده است.این‌گونه عکس‌ها اغلب بواسطه تفاوت فرهنگی میان سوژه و عکاس از این فاصله مبرا نیستند و این عدم هماهنگی و نوعی نگاه از بالا به پایین در عکس‌ها مشهود است هرچند که عکاس تلاش کرده باشد تا به سوژهایش نزدیک شده باشد..
اما حسن غفاری در عکس‌هایش با سوژه انسانی رو در رو است و فضای عکس‌هایش بسیار خودمانی و بی‌تکلف است گویی دوربینی در میان کار نیست و مخاطب با سوژه‌های درون عکس‌ها ارتباط می‌گیرد. این‌که حسن غفاری در چنین فضا وفرهنگی بزرگ شده است در ارتباط گرفتن با سوژه‌ها بی‌تاثیر نیست و این حس صمیمیت عکاس با سوژه‌های انسانی در عکس‌ها بروز یافته و براحتی قابل درک است. عکس‌های حسن غفاری حاصل شناخت عمیق عکاس از زندگی آداب و رسوم و عقاید آن مردم است و این شناخت با حضور و مشاهده چندساله یک محقق مردم‌شناس و یا عکاس بیگانه با چنین فرهنگی بدست نمی‌آید.
غفاری از روزمره‌ترین کارهای عشایر مانند پخت غذا، نگهداری فرزند، پیرایش و اصلاح سر و صورت گرفته تا هنرهای دستی، مراسم ها و جشن‌های عروسی و... عکس گرفته است. او حتی از مشارکت و حضور سیاسی عشایر در انتخابات اخیر نیز عکاسی کرده و تنها به آداب و رسوم آنها بسنده نکرده است. در عکسی که از یک ماشین عروس گرفته شده و با پرچم کشورمان تزیین شده است اوج وطن‌خواهی و ارتباط تنگاتنگ و حساسیت عشایر به مسائل کلان کشور دیده می‌شود. شرح و توصیف چنین عکس‌هایی مستلزم نگارش کتاب است و در این مقال نمی‌گنجد.
