در روند ساخت‌وسازهای اخیر شهر تهران، شاهد تخریب گسترده خانه‌های قدیمی و جایگزینی آنها با آپارتمان‌‌ها هستیم. در این میان، بسیاری از خانه‌های ارزشمند و قابل بازسازی مشاهده می‌شود که بدون توجه به کیفیت‌های فضایی و نوع زندگی جاری در آنها، تنها در جهت منافع اقتصادی تخریب می‌شوند.
بازسازی خانه کاوه، از آن دست پروژه هایی است که مسئله حفظ ارزش‌ها و توجه به کیفیت فضایی، در اولویت امر طراحی آن، قرار داشته است. دمیدن روح معماری ایرانی به کالبد بنایی که بناست زندگی در آن به سبک امروزی جریان داشته باشد، توانسته در طرح معماری این ساختمان، جلوه‌هایی داشته باشد، که به آن خلاصه وار اشاره می کنیم؛
1. دعوت کنندگی سردرب ورودی بنا و تاثیر برج های دوقلوی آجری، در ایجاد چنین حسی در مخاطب...
2. استفاده از مصالح آجر و خلق ترکیب بندی حجمی متنوع در بخش های مختلف بنا که ویژگی انعطاف پذیری و پویایی را در بنا تقویت می کند...
3. استفاده از فضای نیمه باز، به عنوان جزیی لاینفک از معماری ایرانی که در طراحی‌های امروزی کمتر دیده می شود.
4. طرح نمای اصلی، تنها بخشی از گفت و گوی ساختمان با کاربر است(برخلاف اکثر طرح ها، که خلاقانه ترین بخش آن، طراحی نمای ورودی است.)
5. اهمیت دادن به فضای حیاط و دمیدن روح زندگی به کالبد آن؛ به جای تنزل آن به صرف تامین فضای سبز حداقلی برای ساکنین...
6. ضمن مدرن بودن فضاهای داخلی و جریان زندگی حاکم، رنگ و بوی سنت و فرهنگ ایرانی، در بخش های مختلف ساختمان، حس می شود.
و در نهایت، این نکته کلی از طرح ساختمان کاوه، قابل برداشت است، که سنت و زندگی مدرن در تضاد با هم نبوده و می‌توان این دو را به شکل تعامل پذیری به هم نزدیک کرد. این که سنت زمانش به سر آمده و روح زندگی شهرنشینی با سنت در تعارض است، ادعایی پوچ و بیهوده است.
