درهای ورودی و معماری آن ها در گذشته، به عنوان دریچه ی ارتباطی درون و بیرون و عنصری تأثیرگذار برای القای هرچه بیشتر حس دعوت کنندگی افراد به داخل بنا، از اهمیت بسیاری برخوردار بودند. درهایی که برای استحکام بیشتر از چوب بلوط و گردو ساخته می شد و نوع ساخت و نقوش به کار رفته در آن ها، به گونه ای سخاوتمندانه و با آغوشی باز مهمان را به داخل بنا دعوت می کرد. خصوصیت متمایز کننده ی در های قدیمی، بهره گیری از کلون و کوبه است که افراد داخل بنا را از زن یا مرد بودن مهمان آگاه می کرد. نقوش و تزیینات منحصر به فرد و مطابق با سبک معماری هر دوره ی تاریخی بر روی درها به گونه ای است که می توان با توجه به آن ها، هویت تاریخی بسیاری از بناها را تشخیص داد و این بدان معناست که در معماری قدیم، تعبیه و طراحی تک تک اجزا، حساب شده و هدفمند صورت می گرفته است. نکته ی قابل توجه در مورد درهای قدیمی به کار بردن نقش و نگار و طرح هایی متناسب با کاربرد بنا بر روی درها است؛ بدین صورت که از نقوش طراحی شده و حتی فرم و سبک ساخت درب خانه های اشرافی و کاخ ها و سایر بناها، به عنوان وجه تمایز بیرونی عمارت و نمادی برای بیان کاربرد در ورودی استفاده می شده است.
البته شیوه ی ساخت و معماری درهای امروزی با گذشته تفاوت های زیادی دارد. می توان تقلید کورکورانه از غرب که منجر به رسوخ معماری التقاطی برای ساخت بناها شده است را به عنوان مهم ترین عامل ایجاد این شکاف یاد کرد؛ این امر موجب شده تا تمایل افراد برای به کار بردن عناصری پرزرق و برق و عاریه ای از معماری غرب و حتی نامتناسب با عناصر معماری ایرانی، به منظور نمایش شکوه و عظمت هرچه بیشتر بناها، خودنمایی کند که این مهم در معماری درب های امروزی هم به چشم می خورد. متأسفانه درهایی که روزگاری نمادی از ذوق و هنر ایرانی و روزنه ارتباطی بودند، جای خود را به درهایی آهنی و حتی چوبی اما سرد و بی روح داده اند.
