دست‌بافت‌های ایرانی را شاید بتوان متنوع‌ترین دست‌بافت‌های جهان دانست زیرا به هر تعداد که پرداخته می‌شود، باز هم تعدادی از قلم می‌افتند و با همت بعضی از گردشگران خوش‌ذوق شناخته می‌شوند. بافت‌ها و منسوجاتی که شاید تا به حال اسم آن‌ها هم به گوش ما نخورده است؛ مانند پلاس، نمک دان بافی، ارمک بافی، برک بافی و گلیج بافی. تعدادی از آن‌ها نیز معروف شناخته شده هستند مانند ابریشم‌بافی و چادرشب، جاجیم و ترمه‌بافی. پته‌دوزی، ممقان دوزی، گلابتون، خامه‌دوزی، زرتشتی بافی
به‌طورکلی این دست‌بافت‌ها به دو گروه بافت‌های دستگاهی و بافت‌های داری تقسیم می‌شوند. بافت‌های دستگاهی با پارچه‌های سنتی مثل مخمل، ترمه و جاجیم دوزی انجام می‌شود و بافت‌های داری شامل پرزدار مانند قالی، گبه و بدون پرز مانند انواع گلیم می‌شوند. دورچین بافی یا وارونه بافی از انواع بافت‌های داری بدون پرز است که قدمــــت آن بالغ بر ۲۰۰ سال می‌رسد و توسط عشایر ایل قشقایی استان فارس تولید می‌گردد. این دست بافته که چله‌کشی آن مانند گلیم است به روش بافت پود پیچی بافته می‌شود ولی به جای آنکه پودها از روی دو جفت تار پیچیده شود، بافنده به‌وسیله آیینه‌ای که در زیر قرار می‌دهد پودها را از زیر یک جفت تار می‌پیچد و به همین دلیل به آن وارونه چین بافی نیز می‌گویند.
بافت به شیوه پود پیچی (سوزنی) انجام می‌گیرد ولی به جای پیچیدن تارها از رو، از زیر کار پیچیده می‌شود و به همین دلیل نقوش ایجاد شده بسیار ظریف و شبیه به پشت قالی می‌باشد. نقوش آن هندسی است و از انواع الیاف پشمی الوان استفاده می‌گردد. روش نگهداری آن حفاظت از رطوبت مداوم، حرارت و آتش، اشعۀ مستقیم و مداوم خورشید، سفیدکننده‌های شیمیایی و اشیا نوک تیز و بُرّنده می‌باشد و با آب ولرم و صابون قابل شست شوی می‌باشد.
