عکاسان دوره گرد از همان سالهای آغازین اختراع عکاسی تا نیمه قرن بیستم از روشهای ارزان مانند فروتیپ یا تین تیپ برای گرفتن عکس فوری مثبت فلزی در استودیوهای سیار خود استفاده میکردند. با پیشرفت تکنولوژی، مواد و روشهای عکاسی نیز تغییر کرد . اوایل قرن بیستم، عکاسان دوره گرد بساطشان را در جاهای خوش منظر محلی پهن میکردند و با شعار تهیه کارت پستال از چهره شما، اقدام به این کار میکردند. عکاسانی که در این قالب کار میکردند از هر شگرد وقیحانه ای در کار خود استفاده میکردند. سر سوژه را روی بدنی چاق وصل میکردند، یا او را در هواپیمای چوبی یا در میان ستارههای نقاشی شده می نشاندند.
دوربینهای چوبی با یک لنز ساده تقریباً از نیمه قرن بیستم باب شد. عکاسان برای ارزانتر تمام شدن کار از کاغذ عکاسی به جای فیلم استفاده می کردند. این دوربینها در محفظه اتاقک تاریک دارای چند تشتک حاوی داروی ظهور و ثبوت بود که عکاس همان لحظه عکس را در آن ظاهر می کرد. این دوربینها یک لابراتوار سیار بودند زیرا چاپ عکس نیز همان لحظه با امکانات تعبیه شده در دوربین میسر بود. کاغذ عکاسی(نگاتیو) تعبیه شده در کاش فیلم بعد از برداشتن لنز و شمارش عکاس برای چند لحظه نور می دید بعد از ظهور بر روی یک کاغذ دیگر قرار داده میشد و در معرض نور خورشید( به جای آگراندیسمان) قرار میگرفت. به دلیل حساسیت کم کاغذ این حجم از نور مشکلی ایجاد نمیکرد. تصویر پزتیو دوباره در محفظه ظهور دوربین ظاهر میشد. به این ترتیب پس از چند دقیقه عکس مشتری حاضر میشد. رواج این دوربینها در ایران تقریبا همزمان با اجباری شدن شناسنامه بود. استفاده ازاین دوربینها تا قبل از انقلاب کنار حرم های مطهر برای گرفتن عکس یادگاری رواج داشت . مشهدیها آنرا “دستلتگی” مینامیدند. کار این نوع از عکاسان مشهدی بیشتر تهیه عکس فوری پرسنلی بود و کوچه «ثبت» که در مرکز شهر و نزدیک ادارات مهم قرار داشت، جایگاهی خاص و مهم برای “فوریکاران” محسوب میشد و دکان اغلب آنان در آن کوچه بهگونهای متمرکز، درکنار یکدیگر واقع شده بود. ابراهیم ذهبی با نام مستعار “سیاح”، رسول و حمید عربلین نیز جزء عکاسان فوری بودند که عکاسخانه نداشتند.
در سالهای اخیرآخرین عکاس دورهگرد در ایران در منطقه گردشی درکه با این دوربینهای چوبی دیده شده است. در افغانستان هنوز هم عکاسان دوره گرد با همین دوربینها که به آن« کمره فوری » میگویند عکس پرتره می گیرند.