اغلب تصور می‌شود کاربری‌هایی مانند کاربری‌های درمانی و پایانه‌های مسافربری، چون با مسائل فنی و تکنولوژی روز سروکار دارند، لذا بیشتر از سایر کاربری‌ها تبعیت از استاندارهای ثابت جهانی در طراحی آنها ضروری است. اما آیا در طراحی چنین مکان‌هایی باید تنها به استانداردها و نیازهای کارکردی بسنده کرد؟ امروزه با داغ شدن بحث‌های هویتی در معماری، گفتمان معماری مدرن و تبعیت از ایدۀ سبک بین‌المللی اهمیت پیشین خود را از دست داده است و از این رو معماران در طرح‌هایشان به دنبال نمایش نشانه‌هایی هویتی از جوامع هستند.
در طراحی پایانه‌های مسافری نیز، شیوه‌ای متأثر از معماری مدرن دهۀ شصت رایج بوده که به طراحی پایانۀ فرودگاه‌ها با فرمی تندیس‌گون و نمای تمام شیشه‌ای روی آورده‌است که از پیش قراولان این جریان می‌توان به پایانۀ فرودگاه تی. دابلیو. ای در فرودگاه نیویورک و پایانۀ فرودگاه بین‌المللی دالاس در نزدیکی واشنگتن اشاره کرد. همچنین از نمونه‌های متأخرتر این مجموعه، می‌توان فرودگاه بین‌المللی باراخاس در مادرید اسپانیا و همچنین فرودگاه بین‌المللی امام خمینی را نام برد.
در طراحی پایانۀ مسافربری شاهین‌شهر نیز تأثیرپذیری از چنین سبکی در معماری پایانه‌ها قابل تأمل است. با وجود اینکه شاهین‌شهر، شهری در نزدیکی شهر اصفهان است که از نظر سابقۀ تاریخی، جایگاهی کم‌نظیر در معماری و شهرسازی جهان دارد، اما این پایانه به مهارت سازندگانش در تبعیت از سبک‌های رایج بسنده کرده است و نشانه‌ای از تعلق‌خاطر به ارزش‌های تاریخ معماری ایران، در آن دیده نمی‌شود. با نگاه به این بنا و سایر بناهای مشابهی که ساخت آنها در کشور رایج است، می‌توان این سؤال را مطرح کرد که آیا بناهایی که در ایران ساخته می‌شوند، اساساً نیاز است که از بناهای سایر کشورها قابل شناسایی باشند؟ و لزوم تأکید بر استفادۀ منطقی و منصفانه از ارزش‌های معماری گذشته و روش‌های نوین و کارآمد بین‌المللی در طراحی و ساخت بناها چیست؟
