اهمیت دادن به اشیای گران بها و نفیس به ویژه قرآن مجید، سنت دیرینه ای در میان ایرانیان است؛ فرقی نمی کند در خانه باشد یا در موزه ای برای نمایش عموم؛ جایگاهش هم چون ذاتش ویژه است. مرحوم میرفندرسکی، نیز تلاش داشت در طراحی موزه بزرگ خراسان، از این سنت بهره برده و کلیت فضای داخلی بنا را بر محوریت چنین ایده ای ساماندهی کند؛ موزه ای که اولین تجربه احداث ساختمانی با این نوع عملکرد در ایران به حساب می آید. این موزه، در بوستان کوه سنگی مشهد واقع شده که کار ساخت آن از سال ۱۳۸۲ آغاز شد و در پایان سال ۱۳۹۳، بخشی از آن به بهره برداری رسید.
بخش اصلی این موزه، که به حجم مرکزی ساختمان برمی گردد، سرسرایی است که تمامی مسیرهای دسترسی به حول آن می گردد. قاعده این سرسرای استوانه مانند، محلی در نظر گرفته شده جهت نمایش کتب نفیس قرآنی که از قدمت زیادی برخوردارند. البته به غیر از فضاهای گردش تعریف شده حول فضای مرکزی، نوع طراحی که برای پوشش کف محل نمایش این کتب در نظر گرفته شده نیز، قابل تامل است. استفاده از هندسی که تناسبات ویژه ای را در فضا سبب شده و چشم بیننده را از فضای باعظمت موزه، آرام آرام به بخش مرکزی آن جذب می کند. اگرچه از دور نوع شی قرار گرفته در ویترین ها مشخص نیست، اما این نوع بهره مندی از هندسه که معماران ایرانی در آن تبهر ویژه ای داشتند، خبر از مهمترین و ارزشمندترین بخش موزه می دهد و توجه به هندسه و تجلی آن در طراحی بنا به خوبی قابل رویت است.
گاه بهره مندی از هندسه ای ساده و متناسب در کف سازی یک فضای به خصوص در بنا می تواند، حال و هوای کلی حاکم بر کالبد را تحت تاثیر قرار داده و خود آن بشود ایده ای برای پیشبرد طرح مورد نظر؛ نکته ای که معمار زبردست موزه خراسان، توانست به خوبی از آن استفاده کند. گاه همین توجهات به ظاهر جزیی، می توانند اثری را شاخص و حتی ماندگار کنند.
فرزین خاکی
