بسیاری از هنرمندان در خلق آثارشان امضا مشخصی دارند، به این معنا که مخاطب با دیدن اثر آن ها می تواند خالق اثر را حدس بزند. این نکته از نظر بعضی مثبت است و از نظر بعضی دیگر منفی. اما به نظر نگارنده خلاقیت هرچند ناموفق باشد قابل تحسین و جذاب است. ابراهیم حقیقی گرافیست صاحب نامی است که در سال ۱۳۲۸ متولد شده، وی تحصیلات خود را در رشته ی معماری ادامه داده ولی عمده فعالیت هایش در زمینه ی گرافیک بوده است. حقیقی پنجم آذر ماه، ۲۵امین نمایشگاه انفرادی اش را با عنوان نقش غلط در گالری «آ» برگزار کرد. این نمایشگاه که مجموعه ی جدید او با محوریت یکی از غزل های حافظ است، می توان گفت نوعی تایپوگرافی است. حقیقی در مصاحبه ای ادعا کرده که این آثار با دیگر آثار قبلی اش فرق می‌کند و حروف، نوشتار و فرم کاملا متفاوت با آثار دیگر تصویر شده اند. این در حالی است که در نگاه اول اینگونه بنظر نمی آید. مخاطبی که با آثار قبلی حقیقی آشنا باشد با دیدن اولین تابلو بدون هیچ زحمتی متوجه می شود که خالق اثر کیست. نوع نوشتار، همان فونت حقیقی است که در بسیاری از پوستر ها و تایپوگرافی های تا قبل از این هم استفاده شده. تنها تعدادی از آثار که روی نوشته ها با تاش های سفید پوشیده شده کمی متفاوت ترند.
در هر حال حتی اگر این آثار خیلی هم متفاوت نباشند، چشم نواز و زیبا هستند. در برخی از آثار هماهنگی بین مفهوم، نوع رنگ گذاری، ترکیب بندی حروف و کلمات از نظر بصری موزون و به قاعده است.
