تبلیغات، یکی از فاکتورهای مهم و اثر گذار در دیدن یا ندیدن یک فیلم است که تا حد زیادی به کیفیت و نحوه ارائه آن برمی گردد. پوستر از مهمترین ابزار تبلیغات در سینما است و به نوعی اولین برخورد رسمی مخاطب با فیلم محسوب می شود که می توان از آن به عنوان یک برگ برنده استفاده کرد و مخاطب را به سینما کشاند.
در چند دهه گذشته، سینماگران ایرانی با تأکید بر چهره بازیگران و کم توجهی به اهمیت و نقش گرافیک در ساخت یک پوستر ایده آل توانستند مخاطبان زیادی را جذب سینما کنند، اما گذر زمان و توسعه همه جانبه ی فرهنگ و فناوری، سطح سلیقه و اطلاعات مردم را افزایش داد و آنان را به مخطبانی سخت گیر و مشکل پسند تبدیل کرد، که دیگر به سادگی و با ترفندهای قدیمی جذب سینما نمی شدند. از همین رو حوزه گرافیک، بیش از پیش مورد توجه سینماگران قرار گرفت. گواه این ادعا، پوسترها و تیزهای تبلیغاتی فیلم های اخیر سینمای ایران است که نمونه بارز آن را می توان در پوستر فیلم های سی و سومین جشنواره بین المللی فیلم فجر دید.
وقتی هنر گرافیک مبنایی می شود برای ساخت یک پوستر سینمایی، چهره هنرمندان اصالت کلیشه ای خود را از دست می دهند و به ابزاری در دست گرافیست بدل می شوند که برمبنای نیاز اثر مورد استفاده قرار می گیرند. در چنین فضایی هنر اصل می شود و می توان به چنین آثاری دل بست و خوش بین بود؛ زیرا سینماگری که قواعد هنرهای تجسمی را بشناسد و به نقش کلیدی آن اشراف داشته باشد، مسلماَ قاب بندی ها و تصویرسازی های فیلمش نیز از این نگاه هنرمندانه و حرفه ای بی نصیب نمی مانند و تصاویری چشم نواز همراه با داستانی جذاب را به مخاطب خود ارائه می دهند.
