امروزه یکی از راهحلهای اساسی در حفظ بناهای تاریخی، احیاء آنها از طریق به جریان انداختن زندگی در آنهاست. در این راستا نوسازی یکی از راهکارهایی است که برای ایجاد کاربری جدید در بنا، به کار برده میشود. در هتل "سرای پدری" نیز، نوسازی بخش الحاقی، نقش مهمی در احیای بنا داشته است. این بنا در سال هزار و سیصد و نود، در محلۀ سرچشمۀ شهرستان خوانسار ساخته شده؛ و شامل خانۀ قدیمی باز سازی شده و ساختمانی جدید است که هر دو برای کاربری هتل فعال هستند.
بخش نوسازی شده، ساختمانی است که در نتیجۀ بازی با احجام مکعب و مکعب مستطیل شکل گرفته است و میتوان رویکردهای مینیمالیستی را هم در فرم و هم در فضاها و چیدمان آنها، مشاهده کرد. همچنین با پرداختن به جزئیات، جلوههای بصری قابل توجهی در فضا خلق شده. این جزئیات در انواع گوناگونی، از انتخاب نوع مصالح و جنس و رنگ آنها تا ایجاد بافتهایی محدود در برخی سطوح و تغییر در جانمایی پنجرهها و ابعاد آنها، دیده میشود.
از ویژگیهایی که برای این بنا برمیشمارند رابطۀ مسالمت آمیز آن با شهر، محیط طبیعی و همسایگی است؛ اما در رابطهای که بنای جدید با بنای قدیمی برقرار کرده، آیا این مسالمت دیده می شود؟ یا اینکه بنای جدید، در کلیت خود، هیچ کرنشی در برابر بنای قدیمی نداشته و بی اعتنا به آن شکل گرفته است؟
اینکه تا چه اندازه بنای جدید توانسته روح سکونت در خانههای خوانسار را در خود متجلی کند، سوالی است که باید از کسانی که در هتل اقامت کردهاند پرسیده شود. اگرچه میتوان حدس زد، در زندگی امروزی مردم خوانسار، هنوز وابستگیهایی به فضاهای زندگی گذشتهشان وجود دارد؛ و این فضای کاملا امروزی در سبک و سیاق خاص خود، تا حدی با این زندگی بیگانه است.