«در ابتدا، زبان فقط یک نظام گویشی محسوب می شد، بعدها نمود گرافیکی به آن اضافه شد جدا از حیطه معنایی، تنوع و زیبایی شکل حروف دارای اهمیت می باشد.اما نباید فراموش کرد که رسالت حروف انتقال اطلاعات است. هر حرف فی النفسه و خارج از متن، یک نماد است.
تایپ از زیبایی های نامحدودی برخوردار است. تایپوگرافی نمی تواند تقلیدی باشد. اثر تایپوگرافیک یا به وضوح بیانگر مضمون و مناسب پیامی است که باید منتقل کند؛ یا اجرایی است که اتفاقی خوب از کار در آمده و فقط از لحاظ ظاهری جسورانه و متعارف به نظر می رسد. مطمئناً هیچ فیلتری در فتوشاپ وجود ندارد که مزیتی برای خلق یک شاهکار تایپوگرافی محسوب شود.
همه طراحان نمی توانند تایپوگرافیست شوند، چرا که این هنر نیاز به دید خاص و همچنین ذوق و استعداد فراوان برای توجه به جزئیات دارد. تصاویر شما را وا میدارند تا نگاه کنید ولی نوشتار، پیام و معنا، همچنین لحن و آهنگ صدا و احساس درون آن را منتقل می سازد و سلسله مراتب نکات مهم و جزئیات را ارائه می کند. برای رسیدن به حساسیت ماهرانه در تایپوگرافی، سال ها زمان لازم است.»
گزیده ای از کتاب «تأملی در طراحی حروف – ایدئولوژی کاربردی در تایپوگرافی»، نوشته الکس وی وایت با ترجمه ای از محمدرضا عبدالعلی و عاطفه متقی، که چاپ نخست آن در سال ۱۳۸۹ توسط انتشارات فرهنگسرای میردشتی، به بازار نشر ایران عرضه گردید.
