داستان استفاده از تکنولوژی "نگاشت تصویر بر روی سطوح" یا همان ویدئو مپینگ(video mapping)، به سال ۱۹۶۹م، برمی گردد و چند سالی است که بهره مندی از این تکنولوژی در معرفی آثار معماری فاخر و ارزشمند در کشور جایگاه ویژه ای یافته. یکی از این آثار، مربوط به هنرمند برلینی، فیلیپ گایست(Philip Geist)، است که سال گذشته در میدان آزادی، به مدت سه روز به اجرا درآمد. او ایده ی اجرای این اثر مفهومی(performance) را ، دروازه واژه ها انتخاب کرد که به نظر با ویژگی های ظاهری و باطنی بنا، به عنوان متن اصلی، منطبق است. ضمن اینکه او سعی می کند مفهوم اصلی پنهان در اثر خود را بیشتر توضیح دهد. "دروازه ها، محل تلاقی هستند، جایی که نو و کهنه به یکدیگر می رسند، جایی که بازگشت و نگاه به گذشته و همچنین چشم انداز به پیشرفت و تحول، امکان پذیر می گردد..."
اگرچه کاستی های زیادی در اجرای این پروژه به چشم می خورد، اما آن چه که به عنوان یکی از دست آوردهای اصلی این پروژه می توان به آن اشاره کرد، نقش جدیدی بود که این بنا به خود گرفت. اینکه اگر تاکنون شکوه این بنا در رسانه های مختلف، تنها به عنوان سمبلی از آزادی، رهایی و استقلال مردم ایران زمین از سلطه بیگانگان جلوه گر بود، حال چهره ی دیگری هم یافته و آن چشم اندازی است که برای پیشرفت و آبادانی ایران ترسیم می کند که اتفاقی است در نوع خود کم نظیر.
