تهران؛ برزخ خودروها، جهنم عابران

هرچقدر اتوبان بسازید، ترافیک خواهید داشت. مدت‌هاست که بشر برای کاهش ترافیک شهری اقدام به ساخت اتوبان‌های گسترده و معابر شهری بزرگ نمی‌کند. افزایش تعداد اتوبان‌ها و معابر شهری باعث ترغیب شهروندان به استفاده از وسایل نقلیه‌ی شخصی می‌شود و به تبع آن ترافیک به طور فزاینده‌ای رشد خواهد داشت. این تسلسل تا زمانی ادامه دارد که تمایل به ساخت اتوبان‌های بیشتر و عریض‌تر از جانب مدیران شهری وجود داشته باشد. در تمامی شهرهای بزرگ دنیا این پدیده مورد توجه قرار می‌گیرد. تجربه نشان داده است که می‌توان یک معبر بزرگراهی را با یک بلوار کوچک‌تر جایگزین کرد به نحوی‌ که حتی تراکم ترافیک آن محور کاهش پیدا کند.(منبع) برخی شهرهای بزرگ نیز اقدام به تخریب یا تغییر وضعیت اتوبان‌های شهری خودشان گرفته‌اند و تلاش می‌کنند تا در چشم‌اندازهای آتی خود شهری با حداقل وسایل نقلیه و حداکثر حضور عابر و دوچرخه را تصور کنند.(منبع) مدیریت سفرهای شهری، طراحی معابر دوچرخه، بهبود وضعیت حمل و نقل عمومی و ایجاد امکان حضور پیادگان در شهر از نکاتی است که به این مهم کمک می‌کنند.

حس پویایی با چرخشی حساب شده بر فراز خیابان / امیر طالشی

در فرهنگ ترافیکی ایران، پل عابر پیاده، تعریفش با کشورهای دیگر کمی متفاوت است. شما اگر روی این پل ها، تخم مرغ شانسی هم بدهی، باز هم کمتر کسی است که ترغیب شود از آن استفاده کند و به عادت همیشگی اش ترجیح می دهد عرض خیابان را برای عبور انتخاب کند. اما کم کم این موضوع که جزو رفتارهای فرهنگی است، بایستی میان مردم اصلاح شود. طراحی پل عابرپیاده ای جذاب، می تواند یکی از عوامل ایجاد این کشش باشد.

امیر طالشی، معمار جوانی است که سعی می کند با پوشاندن لباسی مناسب بر این جنس فضای شهری، جذابیتی دو چندان را برای عبور شهروندان لواسانی از روی پل فراهم کند. فرم اصلی این پل، از گردش قاب هایی ساده حول محور اصلی آن شکل گرفته است. فرقی نمی کند از روی پل عبور کنی یا از بیرون آن را نگاه کنی، در هر صورت حس و حال یکسانی را تجربه خواهی کرد؛ حس پویایی و سرزندگی. کافی است یک بار برای تجربه ی چنین حسی از میان این پل عبور کنی و قاب های مربعی چرخان تو را با خود همراه کنند، آن موقع است که تو هم شباهت زیاد آن با فریم های پویانمایی را تصدیق خواهی کرد. حرکت پیوسته، پویا و روان قاب های مربعی درست پشت سرهم، به هنگام حرکت در طول پل، توهمی از حرکت را در نظر بیننده ایجاد می کند؛ که اگر هم استفاده از چنین شگردی توسط طراح، کاملا تصادفی باشد، اتفاق مبارکی است!

طرح بهسازی میدان امام حسین / مهندسین مشاور خودآوند

در اواخر سال ۱۳۹۱ بود که پروژه ای، در مهمترین نقطه ترافیکی شرق تهران، توسط مهندسین مشاور خودآوند، کلید خورد. تفکیک حرکت سواره از پیاده و بردن وسایل نقلیه به تراز منفی یک، اولویتی بود تا از این طریق با فضای باز ایجادشده، میدان امام حسین به مرکز تجمعات آیینی-مذهبی شهر مبدل شود. حال طرح های روی کاغذ به واقعیت پیوسته و فکرها و ایده هایی که بنا بود در راستای کیفیت بخشی به زندگی ساکنان آن منطقه باشد، گویا سرنوشت دیگری را برای آنان رقم زده است.
اکثر ساکنین منطقه، از وضعیت به وجود آمده ناراضی هستند. میدان، پر شده از المان هایی که به ظاهر می خواهند نام میدان را با کالبد آن عجین کنند؛ المان هایی بدون رعایت مسایل زیبایی شناسی لازم، که سعی دارد از این طریق، چهره آشفته میدان را از نظرها پنهان کند؛ بر خلاف چهره آن در گذشته، اندک فضای سبزی به چشم نمی خورد و از هویت آن، هیچ نشان روشنی باقی نمانده؛ مسجدی که گویی با میدان قهر کرده و از اتفاقات جاری آن روی برگردانده است؛ سینمایی که در پشت صفحه نمایش بزرگی پنهان شده و ...
برخی کارشناسان، به ایجاد فرصت کافی جهت هماهنگی مردم با شرایط معتقدند؛ چراکه تغییر در الگوی عملکردی چند ساله ی یک منطقه، امری است زمان بر؛ درمقابل عده ای معتقدند رفتارها و شکل زندگی انسان ها در یک مکان، طی زمان طولانی شکل گرفته و تغییر در آن، هزینه مادی و معنوی زیادی را به دنبال خواهد داشت؛ به علاوه اینکه، کالبد این میدان برای مردم شهر تهران ، خاطره سازی کرده و کوچکترین تغییر در آن از حساسیت بالایی برخوردار است. این که کدام یک از این دو تفکر صحیح است، تحت تاثیر عامل زمان است؛ چراکه پروژه نیمه تمام است و هنوز قضاوت در مورد این طرح، منطقی به نظر نمی رسد.