رسیدگی و پوسیدگی/کیمبرلی ویتهیم

کیمبرلی ویتهیم عکاس اهل نیوجرسی و فارغ التحصیل رشته تاریخ هنر از دانشگاه دوک آمریکا و همینطور فارغ التحصیل رشته عکاسی از دانشگاه ماساچوست است. او در رشته تاکسیدرمی هم مطالعاتی دارد. ویتهیم از مدرسین ارشد عکاسی در آمریکاست که عکس‌هایش در نشریات معتبر چاپ شده و جوایز متعددی را کسب کرده است.
عکس‌های او به طور کلی مطالعه  برخورد و کنش میان انسان و جهان طبیعی است. او ردپای انسان را در محیط طبیعی زندگیش جستجو می‌کند.
زبان بصری عکس‌های او ملهم از نقاشی‌های طبیعت بی‌جان قرن هفدهم هلندی است. صحنه‌ی عکس او به زیبایی و با شکوه و وقار خاصی چیده و نورپردازی شده است. عکس‌های او همچون طبیعت بی‌جان vanitas نشانه‌هایی از مرگ با خود دارد. مجموعه رسیدگی و پوسیدگی صحنه‌های زیبایی از حضور رنگ‌های پخته و نوری لطیف است. ویتهیم گل‌ها و میوه‌ها و سبزیجات را از باغ خانه خود و حیوانات مرده را از جاده‌ اطراف خانه‌اش جمع آوری کرده است. پوسیدگی جزء ذاتی رسیدگی است و عکاس کمال مرگ را در اوج رسیدگی و صحنه‌ای غم‌انگیز مرگ را در اوج زیبایی و شکوه رنگ‌ها به نمایش می‌گذارد. عکس‌های او همچون یک ضیافت زیبا و در عین حال  ناگزیری از مرگ را یادآوری می کنند. آنها به طور همزمان اغوا کننده و عجیب هستند. مرگ در عکس‌های کیمبرلی جز ذاتی طبیعت و در اوج کمال و پختگی عناصر تصویر و نور و رنگ صحنه تصویر شده است. ویتهیم تصویر زیبایی از مرگ و زندگی را عکاسی کرده است.
موضوع مرگ را نیز در قالب صوری مشابه در آثار ستاره سنجری  با عنوان پایان استمراری ملاحظه کنید.

ستاره‌های سوخته/فاطمه عرفانیان

کاش ما یاد می‌گرفتیم یک تخصص را عمیق بیاموزیم و بعد در ساحت آن به عرض اندام بپردازیم. متاسفانه معنای هنر و گرفتن تخصص در آن‌ برای ما در حد گذراندن یک دوره شش ماهه کفایت می‌کند! از دید ما نقاشی، عکاسی و گرافیک مانند دیگر رشته‌های هنرهای صنایع دستی مثل گلدوزی، روبان دوزی، ملیله دوزی و .. نیاز به یک مهارت و الگوی اولیه دارد و البته از آنجا که هنر نزد ما ایرانیان است و بس، به بسط و گسترش آن از طریق معلومات و فضائل شخصی‌مان می‌پردازیم. این نگاه شاید در نزد عوام و از دریچه ساده‌انگاریشان به مسائل قابل قبول باشد ولی برای ما که این رشته‌ها را در حد آکادمیک می‌شناسیم و یا در آن تحصیل کرده‌ایم قدری دشوار است پا در کفش دیگران کردن، البته بدون تخصص!
نمیدانم چرا ما ایرانی‌ها که قورمه سبزی را با آن طمطراق و اصول خاصش می‌پزیم تا این اندازه به عکاسی فست فودی علاقه پیدا کرده‌ایم؟ آیا ذائقه ما عوض شده یا تنبل شده‌ایم و یا شاید خدایی نکرده از بس کپی پیست کرده‌ایم دچار این عارضه شده‌ایم؟
ستاره‌های خاموش مثنوی بلند مجموعه عکسی است که ماه گذشته در هفته هنرانقلابی در گالری خانه عکاسان به نمایش درآمد و اواخر اردیبهشت در نشست هم‌اندیشی عکاسان متعهد از آن تقدیر به عمل آمد. این مجموعه به جنایات آمریکا از ابتدا تا کنون می‌پردازد. هنرمند داستان این پرچم را چنین توصیف کرده که در پس پنجاه ستاره روی پرچم آمریکا که نشان پنجاه ایالت و جزء افتخارات آن به شمار می‌آید، جنایتی نهفته است. گاهی زدن خیلی حرف‌های درست در قالب نادرست شنونده را کسل می‌کند. این عکس با هوشمندی می‌توانست در یک فریم و نه پنجاه فریم خلاصه شود. بنظرم تایپ آن همه توضیح و کپشن، مثنوی هفتاد منی است که مخاطب را خسته می‌کند، آن‌هم مخاطبی که موضوع را خوب می‌شناسد. عرفانیان در صحنه چیدمان شده‌اش که پرچم آمریکا در ابعاد نسبتا بزرگی چاپ شده از افراد خواسته است تا ستاره‌های روی پرچم را بردارند و نوشته‌ی پشت آن را به ما نشان دهند. هر عکس در دو فریم لحظه برداشت و لحظه نمایش ستاره عکاسی شده است. اشکال این استیج در بیش از حد به کار بردن کلمات هم در پرچم به عنوان پس‌زمینه هم در ستاره‌ها و هم در توضیح بلندی است که در پایین عکس نهایی آورده است. عکاس هنرمند باید از قدرت و جادوی تصویر استفاده کند تا بر مخاطبش تاثیر بیشتری بگذارد وگرنه این اطلاعات تاریخی در بسیاری از کتاب‌ها و روزنامه‌ها رسانه‌ها هر روز خوانده شنیده و دیده می‌شوند. هنرمند باید از حافظه و تجربه و آشنایی مخاطب بهره جسته و در قالب تصویر مفاهیم را انتقال دهد. در چنین مورد و موضوع خاص می‌توان به اثر داستان یک پرچم عکسی ازسید احسان باقری ارجاع داد.

محدوده قرمز/ جلال سپهر

جلال سپهر را پیش‌تر با عکس‌های تبلیغاتی و تجاری‌اش می‌شناختیم. او اینک در چند مجموعه اخیرش فرش ایرانی را دستمایه خلق آثار هنری خود کرده‌است. فرشی که هویت و راز و رمزهای زندگی ایرانی با آن عجین شده است. فرش‌های ایرانی در فضای بیرونی و نامانوسی گسترانیده شده‌اند تا راز و رمزهای خود را آشکار کنند. محدوده قرمز جاده‌ای سرخ و وسوسه انگیز و راهی است که ادامه ندارد. محدوده قرمز گویی خط قرمزی است میان غرب و شرق و بقول هنرمند محدوده قرمز وسعتی است به نام خاورمیانه. در عکس اول که از نظر پرسپکتیو و زاویه دید متفاوت است و شاید موقعیت مکانی این محدوده را مشخص می‌کند فرش‌ها مانند خطی قرمز فضای کادر را به دو قسمت تقسیم می‌کنند که می‌توان آن را تعبیر به غرب و شرق کرد و این خط قرمز را محدوده میانه کادر یا خاورمیانه در نظر گرفت. سپهر با پرسپکتیو یک نقطه‌ای که با امتداد خطوط جاده در آسمان قطع می‌شود ما را در میان این محدوده می‌کشاند تا از درون و از نزدیک لمسش کنیم. ردیف سربازان حاکی از حضور و فضای نظامی و استراتژیک منطقه است. منطقه‌ای  که با هجوم گردباد و حفره‌ای سوخته بر فرش که گویی اثر بمب است تهدید به نابودی می‌شود. جایی که ساکنینش محکوم به رفتن هستند. جایی که محدوده خطر است و بر سر راه گریز از آن موانعی بزرگ قرار دارد. محدوده قرمز جایی است که نظامیان کوله‌بارشان را بگذارند و من و تو را از آنجا برانند. جلال سپهر در این مجموعه از توان فنی‌اش در عکاسی تبلیغاتی برای ارائه عکس‌هایی با کیفیت و با وضوح بالا و نوردهی‌ بسیار دقیق استفاده کرده‌است. عکس‌هایی با نور و رنگی دلفریب همچون موضوعش(خاورمیانه) چشم‌ها را مینوازد و نظر همه را به سوی خود جلب می‌کند.

پوستر های خلاقانه / شکوه احمدی

طراحی پوستر، بستری مناسب برای هنرمندانی است که با روش های خلاقانه، ایده های خود را به صورت متفاوتی از روش های متداول اجرا می کنند.

شکوه احمدی برای طراحی پوستر هایش از چیدمان در فضاهای واقعی و عکس برداری از آن ها استفاده می کند. وی با روش اینستالیشن گرافیک، پیام پوستر های خود را با ایجاد حس غافلگیری به بیننده منتقل می کند. در این پوستر ها تکنیک های دیجیتالی به چشم نمی خورد و همه ی عناصر تصویر، حس واقعیت و زندگی دارند. او حتی تایپوگرافی ها و نوشته ها را نیز به صورت طبیعی در فضا چیدمان می کند و یا در سطحی می نویسد و تمام این خصوصیات باعث شده است که پوستر هایش منحصر به فرد باشد.
شکوه احمدی با روش طراحی خاص خود موفق به کسب رتبه ی اول بخش پوستر سومین جشنواره ی تئاتر شهر در سال 93 و جای گیری در تقدیر شدگان پوستر سی امین جشنواره ی تئاتر فجر شده است.

داستان یک پرچم/ سید احسان باقری

چندی پیش به مناسبت 13 آبان و روز مبارزه با استکبار جهانی، عکسی در میدان ولیعصر نصب شد با عنوان «داستان یک پرچم». عکسی که با اقتباس از عکس معروف جو روزنتال و با تکنیک عکاسی صحنه پردازی شده کار شده است و دومین عکس از آثار سید احسان باقری است که در این مکان نصب می شود. فارغ از مضامین محتوایی این تصاویر( عکس عصر عاشورا-عصر انتظار و داستان یک پرچم)، اهمیت کاربرد آن در فضاسازی شهری برای اولین باردر ایران، ما را بر آن داشت که به تکنیک عکاسی به کار رفته در این تصاویر بپردازیم.

یادگار/ شیرین عابدینی راد

کمبود آب دستمایه خلق هنر مفهومی «یادگار» توسط شیرین عابدینی راد هنرمند جوانی است که با بهره‌گیری از مفهوم و نماد آیینه در فرهنگ ایرانی به خلق اثرش پرداخته است.
عابدینی‌راد در اردیبهشت ماه ۱۳۹۲در کویر مرکزی اصفهان روی تپه ماسه‌های روان که مانند موج هر لحظه تغییر حالت می‌دهند تکه های آیینه را قرار داده است. او آیینه ها را بشکل دایره و در ابعادی بزرگ بر سینه کویر نشانده است. آیینه که خود نماد پاکی و انعکاس نور و جلوه حق است بواسطه انعکاس نور، آسمان را به زمین آورده و این ناممکن را ممکن ساخته است. جلوه رنگ آبی آسمان بر روی کویر مانند برکه آبی است که با گذر زمان و تغییرات محیط و حرکت شن‌ها گویی آهسته آهسته کم آب و در نهایت برکه آب تبدیل به بیابانی خشک می‌شود. در اثر «یادگار» آیینه‌ها یادآور حضور آبی آسمان در زمین اند. زمانی که زمین پر از آب بود و آبی آب انعکاس جلوه رنگ آسمان بود. عابدینی خاطره ما را از عناصر طبیعت و جلوه‌های آن را به چالش می‌کشد.
آیینه در آثار او مرزهای جهان واقعی را به هم می‌ریزد و مخاطب را میان توهمی از آب و نور در نوسان می‌گذارد. این هنرمند با توجه به کاربرد آیینه در ایران باستان و نیز مفهوم عرفانی آن در فرهنگ فارسی دست به خلق آثار مفهومی دیگری زده است که دیدنش خالی از لطف نیست. آثاری مانند «بهشت روی زمین»،«زیگورات آیینه‌ای» و «نارکیسیوسNarcissus »( جوان عاشقی که شیفته تصویر خود شد). این لند آرت‌ها( هنر زمین) بخاطر نوع اجرا موقتی آن‌ها تنها از طریق عکس ثبت شده‌اند. عکس‌های بیشتر را در اینجا ببینید.

ثبت معنا / حسن الماسی

عکس بسیار سریع‌تر و گویاتر از هر اثر هنرمندانه دیگری می‌تواند ذهنیت خالق اثر را بازنمایی کند.
 به تبع آن عکاس برای القای معنا از تکنیک‌های مختلفی برای بازنمایی آنچه در ذهن دارد استفاده می‌کند. عکاسی مستند یا چیدمانی از اسلوب‌های مورد اتخاذ هنرمند می‌تواندباشد. حالا اینکه او از چه روشی استفاده می‌کند و در کدام روش می‌تواند ذهنیت خود درباره موضوع عکس را به درستی القا کند؛ برای عکاس مسئله حیاتی محسوب می‌شود.
در کنار این‌ها، اصلاحات نوری و رنگی در عکس روشی کاربردی در بازنمایی بهتر موضوع برای عکاس است. این روش تقریبا از همان سال‌های ابتدایی اختراع دوربین در بین عکاسان رواج پیداکرد، که از میل عکاس برای شبیه کردن تصویر به دست آمده به آنچه نقاشی متداول آن زمان بود حکایت دارد. حسن الماسی از آن دست عکاسانی است که برای رساندن احساس درونی خود به هر نحوی از ابزارهنری درثبت تصویر استفاده می کند. تقویت تابش‌های نوری از زوایای مورب و همچنین غلو در بیان رنگی، ویژگی این عکس ها است و موجب شده گاهی به نقاشی نزدیک شود.