دریا پیکر بی جان آیلان را به ساحل آورد، تا این کودک سه ساله نماینده‌ای باشد از هزاران انسان بی گناهی که به خاطر وحشی‌گری تروریست و حامیان غربی‌اش، راه مهاجرت در پیش گرفتند و در دریایی میان مبدا و مقصد غرق شدند.
پس از انتشار تصویری تاثیرگذار از آیلان توسط خبرنگار ترک، رسانه‌های جهان بعضی از روی وجدان، بعضی از روی رفع تکلیف و عده‌ای برای گرفتن دست پیش به پوشش خبری آن پرداختند. اما این گزاره‌های خبری هیچ‌گاه نمایش‌دهنده‌ی همه‌ی واقعیت نیست که اگر بود، این حجم از ظلم و تجاوز در روز روشن انکار نمی‌شد. بخش مهم‌تر این اتفاق، حرکت خودجوش هنرمندان سراسر دنیا بود که هر یک به فراخور دریافت خود تصویری از ماجرا ترسیم کرده‌اند. هنرمندان تجسمی با حفظ تصویر اصلی نیلوفر دمیر، فضای تصویر را به سلیقه‌ی خود تغییر دادند و با ابزارهای هنر یعنی استعاره ، کنایه و تشبیه، سعی در نمایش لایه‌های عمیق‌تری از حادثه داشتنه‌اند. بعضی برای رویاهای غرق شده‌ی کودک سوری مرثیه سروده‌اند، بعضی آیلان را با پای تخیل به صحن سازمان ملل کشانده‌اند و گروهی در پی بیان برداشت سیاسی خود بوده‌اند. کاریکاتور، نقاشی، کلاژ، تصویرسازی و مجسمه از جمله قالب‌های فعالیت هنرمندان در این چند روزه بوده است.
