خیلی وقت‌ها ما طراحان گمان می‌کنیم باید شاخ قول را بشکنیم و پروژه‌ای که کار می‌کنیم باید مشکلات بزرگ بشری را حل کند. ولی واقعاً این‌طور نیست یا حداقل دیگر حل کردن مشکلات بزرگ برای جامعه کافی نیست. بسیاری از مشکلات آن‌قدر کوچک و پیش‌پاافتاده هستند که حتی شاید نام مشکل روی آنها گذاشته نشود ولی داشتن راه‌حل برایشان می‌تواند زندگی مردم را شیرین‌تر کند.
سال‌هاست که طراحان جهان به دنبال حل این مشکلات کوچک هستند و پاسخ‌های خلاقانه‌ای هم به آنها، داده‌اند. اگر این رویکرد در میان طراحان ایرانی هم موردتوجه قرار گیرد، می‌تواند هم به صنعت و هم به رشته‌ی طراحی صنعتی رونقی بیشتر بخشد و هم خلاقیت را وارد محصولات کوچک و پیش‌پاافتاده‌ی ایرانی کند. بسیاری از طراحان بزرگ جهان که امروز به دلیل محصولات خلاقانه‌شان شناخته‌شده‌اند، روزگاری مشکلاتی کوچک را حل کرده‌اند و نگاهی تیزبینانه‌تر از افراد عادی به اطراف و جامعه‌ی خود داشته‌اند.
حل کردن مشکلات کوچک یک خانم خانه‌دار در آشپزخانه، سرگرم کردن یک کودک بیمار با کیسه‌ی خونی که به شکل یک خرس عروسکی است، توجه به کاهش مصرف کاغذ و موادغیربازیافتی دربسته بندی، حل مشکل همیشگی سیم‌های درهم‌پیچیده‌ی محصولات برقی و بینهایت مشکلاتی دیگر که آن‌قدر جز زندگی شده‌اند که دیده نمی‌شوند، ارزشی است که باید به دانشجویان این رشته یادآوری شود. عملاً بسیاری از طراحان با شعار طراحی برای مردم، وارد بازار کار می‌شوند ولی به‌سوی طراحی برای سرمایه‌داران ، کشیده می‌شوند و محصولاتی طراحی می‌کنند که به ایجاد حس نیاز کاذب در خریداران و افزایش مصرف گرایی می‌انجامد و نه حل مشکلات آنها.
