یک خانه قدیمی، طاقچه‌ای با آینه و قرآن و یک قاب عکس که هر روز گرد خاطرات را از رویش می روبند تا مبادا رنگ کهنگی بگیرد. و پنجره‌ای باز رو به حیاط با کتابخانه‌ای ساده، صحنه برنامه «نیمه پنهان ماه» را تشکیل داده‌اند، صحنه‌ای که بیشتر از این که دکوری باشد یادآور عطر خوش زندگی است. در وسط این زندگی، میز گرد کوچکی است، که دو زن را رو به روی هم قرار داده. زینب ابوطالبی میزبان حرف‌هایی است که هرچند امروز خاطره شده‌اند اما تا همین دیروز عین زندگی بودند.
نقطه قوت این برنامه در غلوآمیز نبودن آن است، به طوریکه در همه اجزا تا حد زیادی رعایت شده. اجرا، تصویربرداری و طراحی صحنه از جمله عواملی هستند که به قوت و استحکام این برنامه کمک کرده‌اند، تا در میان انبوه برنامه‌‌ها به چشم آید. تصویربرداری از سه نمای مشخص انجام گرفته؛ نمای مهمان، میزبان و نمای باز رو به رو. تصویربردار آگاهانه از حرکت اجتناب ورزیده تا حال و هوای مخاطب حفظ شود و نفر سوم این گفتگو باشد. مجری نیز سؤالاتش را آگاهانه و کوتاه مطرح می‌کند تا حس گوینده از بین نرود و خط سیر اصلی حفظ شود. بهتر است بگوییم، طراحی صحنه و دکور محل بروز و نمود همه‌ی این اتفاقات است. به‌طوری‌که انتخاب و چینش صحیح صحنه سبب شده تا مخاطب خیلی سریع حس و حال گذشته‌ها را بازیابد و ناخودآگاه پای برنامه بماند.
مخاطب اصلی این برنامه شاید زنان جامعه باشند، که اگر این‌طور باشد نه تنها بد نیست که بسیار هم ارزشمند است؛ زیرا در این چند ساله کمتر برنامه‌ای را دیده‌ایم که برای بانوان کشورمان ساخته شده و رنگ و بویی زنانه داشته باشد. «نیمه پنهان ماه» برنامه‌ای گفتگو محور به کارگردانی یاسر انتظامی است، که حرفهای ناشنیده همسران صبور شهدا را به گوش ما می‌رساند.
