مجازوارگی واقعیت/مهدی درویشی

دیدن، جایگاه ما را در جهان متعین می‌سازد. ارتباط بین آنچه می‌بینیم و آنچه می‌دانیم هرگز یکنواخت و ثابت نیست( جان برجر، درباره نگریستن).
تکنولوژی، ما را در انبوهی از تصاویر دوربین عکاسی و دیگر ابزارهای دیدن تصویر مانند تلسکوپ و... احاطه کرد تا آنجا که شناخت و درک ما از دنیای اطرافمان به واسطه ی تصاویری از نگاه دوربین ساخته شد. این آگاهی‌های مجازی و با واسطه جای خود را به واقعیت و دیدن و لمس بی‌واسطه ماسوی داد. انسان‌ها در بحران بزرگی میان واقعیت و مجاز گرفتار شدند. مهدی درویشی هنرمند جوان و خوش‌آتیه، در مجموعه نقاشی‌هایش به نام مجازوارگی به این بحران تکنولوژیک پرداخته‌است. او نه تنها دنیای تصویری ما را بلکه هویت انسان معاصر را به نقد می‌کشد. او مخاطبان را به دیدنی فعالانه دعوت می‌کند. درویشی برای دیدن نقاشی‌هاش که پرتره‌هایی مانند نگاتیو اسلاید هستند از مخاطبان خواسته است تا با تغییر منوی دوربین تلفن همراه به حالت نگاتیو عمل کنند. در این صورت این پرتره‌های نگاتیو در تلفن‌همراه بصورت مثبت یا پوزتیو دیده می‌شوند. شاید برای عکاسان دیدن صحنه‌های نگاتیو و پوزتیو چندان عجیب و حیرت‌انگیز نباشد آن‌ها حتی در اثر مداومت در دیدن نگاتیو براحتی تصویر پوزتیو آن را در ذهنشان بازسازی می‌کنند. آنچه که در اینجا حائز اهمیت می شود، دیدن از طریق تلفن همراه است، وسیله‌ای هوشمند که دنیای ما را پر از تصویر کرده. ابزاری تصویر محور که ارتباط ما را با دنیای اطرافمان مجازی و تصویری ساخته است. دنیای که فاصله‌گذاری میان مجاز و واقعیت را دشوار کرده است. مخاطب در این اثر تعاملی به چالشی بزرگ در حوزه دیدن دعوت می‌شود. همه با افکت نگاتیو دوربین‌های تلفن همراه در گالری مشغول دیدن هستند اگرچه واقعیت را در صفحه تلفن خود شبیه به دید عادی و پوزتیو چشم خود می‌بینند اما آنسوتر همه فضای گالری در لنز دوربینی دیگر بصورت یک تصویر مجازی دیگر شبیه نگاتیو‌های درویشی دیده می‌شود. این بار واقعیت‌ من و شمای حاضر در گالری نیز مجازی می شود. گویی همه در مرز میان واقعیت و مجازحل شده‌ایم و در مجازی بی‌مرز زیست می کنیم. آثار چاپ دستی این هنرمند که موفق به کسب جوایز بین المللی متعددی شده هم اکنون در گالری اُ با نام آخربازی به نمایش گذاشته شده است.

دانشگاه هنر،احیاگر یا مخرب عمارت قزاقخانه

میدان مشق تهران، یکی از بزرگترین و قدیمی ترین بناهای نظامی باقی مانده است که تاریخ آن به جنگ جهانی اول و دوم برمی گردد و در زمان مظفرالدین شاه دستور ساخت بنای مرکزی آن یعنی قزاقخانه داده شد.باتوجه به احساس خطری که برای مجموعه میدان مشق می شد، در سال ۱۳۸۲ به منظور مرمت و احیا به دانشگاه هنر واگذار شد.این در حالی است که این مرمت به کندی انجام شد به طوریکه شاید بتوان گفت تا سال ۱۳۹۴ پیشرفت فیزیکی چندانی نداشت و نکته قابل تأمل در این پروژه، مرمت غیر اصولی یکی از ساختمانهای این عمارت است که در آن به جای آجرهای پهلوی از سنگ مرمر استفاده شده و به سبک ساختمانهای امروزی مرمت شده است که این اقدام غیرکارشناسانه باعث شده این ساختمان به صورت کاملا مستقل  از مجموعه و نوساز به نطر بیاید و به یکپارچگی عمارت لطمه بزرگی وارد کرده. اما خوشبختانه اخیرا پروژه مرمت آن  به صورت کاملا اصولی و با جدیت هرچه تمام تر در حال انجام است به طوریکه تقریبا اکثر ساختمانهای مجموعه از لحاظ نمای بیرونی مرمت شده و مرمت داخل آنها هم از پیشرفت خوبی برخوردار می باشد.البته این نکته هم قابل ذکر است که دخل و تصرفهای غیر اصولی ای که  در سالهای اول در بخشهای داخلی بنا  به منظور استفاده  کارکنان و دانشجویان صورت گرفته، هویت تاریخی مجموعه را تا حدی خدشه دار کرده و از حال و هوای تاریخی آن در برخی ساختمان های عمارت کاسته که در حال حاضر قابل جبران هم نیست.

امید است با ادامه این پروژه تمامی بناهای عمارت قزاقخانه که در برخی از بخشها به دلیل کندی کار با خطر تخریب روبرو بود، احیا شود و این عمارت با همان سبک و سیاق تاریخی خود که روزی رونق بسیاری داشته، جانی دوباره بگیرد تا یک پادگان نظامی با حفظ پوسته اصلی خود به مکانی برای تبلور فرهنگ و هنر و مکانی که هنرمندان در آن به واسطه پیوند دیرینه و عمیق تاریخ و هنر با یکدیگر خالق آثاری ماندگار و چشم نواز باشند، تبدیل شود و همچنین دانشگاه هنر که در این سالها از نظر بسیاری از دوستداران تاریخ و بناهای تاریخی به عنوان مخرب عمارت قزاقخانه شناخته شده و نقدهای بسیاری به آن شد، احیاگر بخشی ازتاریخ باشد.

گردشگری به سبک ایرانی-هتل بالی

بشر امروز در دنیایی پرهیاهو که در تکنولوژی و صنعت محصور شده، زندگی می کند و این باعث شده که بیش از گذشته نیازمند آرامش و فضایی که او را از روزمرگی خارج کند، باشد. در این میان به دلیل پیوند درونی انسان با طبیعت، کشش و علاقه ای ذاتی به مناظر طبیعی دارد و اصولا همه انسان ها دوست دار طبیعتی بکر و دست نخورده هستند. به همین دلیل در همه جای دنیا، مردم به مناطق کویری و بیابانی که به دور از هرگونه دست کاری بشر بوده، روی آورده و علاقه مند شده اند. اینگونه مناطق در کشور ما از وسعت و زیبایی بسیاری برخوردار است و این باعث شده تا سرمایه گذارانی در این مناطق هتل ها و استراحت گاه هایی بسازند که مورد استفاده مشتاقان سفر به این مناطق قرار بگیرد؛ که در چند پست برخی از نمونه های موفق را بررسی کرده ایم.

یحیی امینی، با ساخت مجموعه هتل بالی در قلب کویر خور و بیابانک در استان اصفهان، پذیرای دوست داران طبیعت بکر و زیبای کویر این منطقه است. نکته مهم اینجاست که برخلاف تصوری که همه ما از معماری هتل و ساختمانی مدرن داریم، این مجموعه کاملا سنتی و معماری آن متناسب با شرایط اقلیمی کویر است و در عین حال فضایی دلنشین و آرام و به دور از هیاهوی شهر، برای مسافران و بازدیدکنندگان فراهم می آورد.

با توجه به ظرفیت بالای کشورمان در جذب گردشگر با داشتن دیدنی های طبیعی ای از این دست، می توان با حمایت و جذب سرمایه گذاران در این مقوله، باعت تقویت صنعت توریسم و درآمدزایی  برای کشور شد.

باستانشناسی شهری/ استفان کتوریر

استفان کتوریر در سال  م۱۹۵۷ در فرانسه به دنیا آمد. فعالیت خود را به عنوان یک عکاس از سال ۱۹۹۰ آغاز کرد. عکس‌های او در موزه‌هایی مانند ژرژ پمپیدو، موزه لس آنجلس، موزه هنر شیکاگو،  گالری ملی کانادا و... نگهداری می‌شود. موضوعات او به طور کلی حول محور شهر و ساخت‌و سازهای شهری است. کتوریر در مجموعه باستان‌شناسی شهری از شهرهایی مانند برلین، پاریس ، سئول، مسکو و هاوانا عکاسی کرده است. او در این مجموعه قصد دارد تا از طریق پویایی خطوط افقی و عمودی و منحنی‌ها و اثرات و درخشندگی نور و رنگ، فضای بومی آن شهر را نشان دهد. او قصد دارد تا از طریق تصاویر تخریب یا ساخت و ساز، پویایی و حس زندگی در آن شهر را به نمایش بگذارد. عکس‌های او برجسته نمودن تلاطم زمانی در مناطق شهری است.
در شهر پاریس تحولات و بازسازی مناطق شهری تنها در چهارچوب قوانین حفظ نمای ساختمان‌های قدیمی امکان‌پذیر است. این مسئله در عکاسی از شهر پاریس درعکس‌های کتوریر بخوبی نمایش داده شده است. عکاس با انتخاب زاویه مناسب و پرسپکتیو تک نقطه‌ای که به فضای خیابان و ساختمان‌های قدیمی شهر پاریس ختم می‌شود از درون ساختمانی عکاسی کرده است که فضای داخلی آن به قصد باسازی و تغییر کاملا تخریب شده این در حالی است که نمای بیرونی این بنای قدیمی تغییر نکرده‌است. حفظ هویت و بافت شهری در شهرهای بزرگ دنیا یک مسئله اساسی است و متاسفانه در کشورما اهمیت بسیار کمی به این مقوله نشان می‌دهند.

بسته بندی محصولات میهن / عباس برنگی

بسته‌بندی محصولات به عنوان نخستین رابط فیزیکی بین مشتری و تولید‌کننده‌ی محصول نقش مهمی در جذب و ترغیب مشتریان برعهده دارد. استفاده از بسته‌بندی مناسب که بتواند طیف مخاطبین را در نظر بگیرد و با وجود تنوع آرا و نظرات، توجه مثبت همه را جلب کند، از چالش‌های این عرصه است. ضمن این‌که بسته‌بندی باید به گونه‌ای باشد تا شرایط انبارداری، حمل، نگهداری و عرضه را دشوار نکند. طراحی بستهبندی محصولات لبنی میهن، پروژه‌ای است که در قالب کار دانشگاهی توسط عباس برنگی طراحی شده است و علاوه بر دارا بودن شرایط فوق، پتانسیل جذب مخاطبین مختلف را دارد.

مجموعه طراحی شخصیت / عرفان ملک حسینی

طراحی شخصیت در تصویرسازی و پویانمایی(انیمیشن) مقوله ای است که در آن تجربه، دانش، تسلط هنرمند به تکنیک و هویت بخشی به شخصیت، نقشی اساسی ایفا می کند. گاه شاهد آن هستیم که شخصیت هایی که برای داستان یا انیمیشنی طراحی می شوند متناسب با فضای آن داستان نیستند و یا صورت ظاهری شخصیت، گویای صفات درونی آن نیست و این مسائل به دلیل ضعف هنرمند در یک یا چند نکته از نکات گفته شده است.

عرفان ملک حسینی هنرمند جوانی است که به صورت حرفه ای در زمینه ی طراحی شخصیت و تصویرسازی فعالیت می کند. آنچه در آثار وی مشاهده می کنیم، طراحی قوی و شخصیت هایی با صفات گویا هستند. استفاده ی حرفه ای او از تکنیک های دیجیتالی و تنوع در طراحی انسان ها و موجودات مختلف و تخیل قوی باعث موفقیت وی در کارهایش شده؛ اما آنچه در کارهای عرفان ملک حسینی به چشم نمی خورد، هویت ایرانی است. اکثر شخصیت هایی که او طراحی کرده رنگ و بوی غربی دارند و شاید بیننده را به یاد پویانمایی های غربی بیندازد.

حس پویایی با چرخشی حساب شده بر فراز خیابان / امیر طالشی

در فرهنگ ترافیکی ایران، پل عابر پیاده، تعریفش با کشورهای دیگر کمی متفاوت است. شما اگر روی این پل ها، تخم مرغ شانسی هم بدهی، باز هم کمتر کسی است که ترغیب شود از آن استفاده کند و به عادت همیشگی اش ترجیح می دهد عرض خیابان را برای عبور انتخاب کند. اما کم کم این موضوع که جزو رفتارهای فرهنگی است، بایستی میان مردم اصلاح شود. طراحی پل عابرپیاده ای جذاب، می تواند یکی از عوامل ایجاد این کشش باشد.

امیر طالشی، معمار جوانی است که سعی می کند با پوشاندن لباسی مناسب بر این جنس فضای شهری، جذابیتی دو چندان را برای عبور شهروندان لواسانی از روی پل فراهم کند. فرم اصلی این پل، از گردش قاب هایی ساده حول محور اصلی آن شکل گرفته است. فرقی نمی کند از روی پل عبور کنی یا از بیرون آن را نگاه کنی، در هر صورت حس و حال یکسانی را تجربه خواهی کرد؛ حس پویایی و سرزندگی. کافی است یک بار برای تجربه ی چنین حسی از میان این پل عبور کنی و قاب های مربعی چرخان تو را با خود همراه کنند، آن موقع است که تو هم شباهت زیاد آن با فریم های پویانمایی را تصدیق خواهی کرد. حرکت پیوسته، پویا و روان قاب های مربعی درست پشت سرهم، به هنگام حرکت در طول پل، توهمی از حرکت را در نظر بیننده ایجاد می کند؛ که اگر هم استفاده از چنین شگردی توسط طراح، کاملا تصادفی باشد، اتفاق مبارکی است!