تصویر سه ساله / زهرا کیانی

از بهترین نمونه های تصویرسازی مضامین اعتقادی برای کودکان را شاید بتوان اثری متعلق به زهرا کیانی با موضوع حضرت رقیه (س) کودک خردسال امام حسین (ع) دانست. در این اثر، که راوی آخرین لحظات حیات این دختر سه ساله است، هنرمند هوشمندانه، سر بریدۀ پدر را چون خورشیدی درخشان تصویر نموده و از ورود به واقعیت دلخراش آن صحنه به لطافت پرهیز کرده است. وی با تصویر پرندگانی گریان در اطراف دختر و نمایش آسمانی تیره اما لطیف، حزن آن لحظات را اشاره وار و متناسب با روح لطیف کودکان ترسیم نموده است. محوریت متن این تصویرسازی، شعری از غلامرضا سازگار است که در دو طرف تصویر نوشته شده و بر تناسب متن و تصویر در این اثر تاکید می کند. تکنیک تصویر یاد شده نیز مانند غالب آثار این هنرمند، کولاژ است که امکان برقراری ارتباطی مناسب با مخاطب را به راحتی فراهم می کند.

طبیعت پنجم / پروانه دلفانی

بررسی رنگ در طبیعت و الگوبرداری از ترکیب های متنوع آن، اگرچه پیشینه ای طولانی در تاریخ هنر دارد، اما آنچه به صورت قواعد علمی و آکادمیک در قالب مبانی رنگ با آن مواجهیم، صورتی کم و بیش بریده از طبیعت است. صورتی که اگرچه نمی توان کاملا صحت قواعدش را انکار کرد، اما می توان آن را بسیار محدودتر از آنچه باید باشد، دانست.
مطالعۀ رنگ و انواع همنشینی های آن در قالب کولاژ گل و برگ های خشک شده در مجموعۀ "طبیعت پنجم" پروانه دلفانی، تلاشی است در جهت فهم بهتر رنگ و برداشتن بند محدودیت از پای مبانی رنگ سنتی که توسط نقاشی جوان صورت گرفته است. آثار این مجموعه که در قالب کتابی با همین نام نیز منتشر شده است را می توان مقدمه ای برای توسعۀ مبانی علمی رنگ از طریق مشاهده طبیعت دانست.

نوروز / فاطمه سادات تهامی

ماهیت یک تصویر در تفکر است. ایده ها و مفاهیم موجود، اساس تصاویری هستند که در تلاش برای ارتباط است. نقش اصلی تصویرساز جان دادن و به تصویر کشیدن یک متن یا پیام است. تصویرسازی در بدترین حالت، تنها صفحه ای پر از تصاویر است که شاید در ابتدا خوب به نظر برسد ولی در ارائه هرگونه اطلاعات درباره موضوعی که به تصویر می کشد، قاصر است و در بهترین حالت، بیننده را به فکر کردن تشویق می کند تا بیش از آن چه را که در متن وجود داشته به تصویر در آورد و به درک بیشتر و عمیق تری از موضوع برسد.

در اینجا "نوروز" موضوع تصویرسازی است و چنان با جزییات به آن پرداخته شده که بیننده را به اجبار به کشف عناصر دعوت می کند. کند و کاو درون عناصر، هر چه بیشتر باعث فکر کردن مخاطب  و ترویج پیام این سنت ایرانی شده است.

"فاطمه سادات تهامی" با ابزار ساده ای مانند ماژیک، گویای یک سنت ایرانی شده. علاوه بر فانتزی بودن اثر واقع گرایی دارد؛ واقع گرایی به این معنا که از شخصیت ها و عناصر عجیب و غریب در طرح استفاده نشده، اما شخصیت ها و فضاسازی ها دارای تخیل فوق العاده است. می توان گفت این سبک و شیوه هویت تمام آثار تهامی شده است.

هفتمین جشنواره تجسمی فجر / نقاشی

هفتمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر، امسال به گونه ای کاملا متفاوت با دوره های پیشین، یعنی بدون فراخوان و بخش رقابتی و به عنوان مروری بر آثار تجسمی بعد از انقلاب، برگزار شد. این رویکرد تازه، مدت نسبتا کوتاهی پیش از آغاز جشنواره و در حالی اعلام شد که دبیر جشنواره هنوز مشخص نشده بود؛ از این رو شاید بتوان احتمال داد که یکی از دلایل اتخاذ چنین رویکردی به دلیل بی نظمی های پشت پردۀ برگزاری جشنواره بوده است.
نکته قابل تأمل جشنواره امسال، بویژه در بخش نقاشی، کیفیت نامناسب و خلاف انتظار بعضی آثار بود. از آنجا که تعداد آثار نقاشی به نمایش درآمده به عنوان برگزیدۀ آثار حدود سی-چهل سال گذشته در مقایسه با حجم آثار با کیفیت تولید شدۀ این سال ها بسیار اندک بود، این انتظار می رفت که آثار، واقعا زبده گزینی شده و در سطح عالی باشند؛ چنانکه ادعای برگزارکنندگان جشنواره نیز ارائۀ منتخبی از آثار برتر بوده است، با چنین نگاهی وجود برخی آثار به نمایش درآمده را حقیقتا می توان نقض غرض دانست.

خونه تکونی / مریم سادات منصوری

مریم سادات منصوری یکی از هنرمندان فعال در حوزه تصویرسازی و طراحی گرافیک است . آثار تصویر سازی او به لحاظ سادگی در طراحی شخصیت ها و همچنین تکنیک های متنوع مورد توجه قرار دارد. اغلب آثار او در مجلات همشهری دوچرخه و دیگر نشریات مربوط به کودک و نوجوان به چاپ رسیده است.  «خونه تکونی» از سری تصویرسازی های منصوری است.  آنچه در ادامه می‌آید گفت‌گویی مختصر با این هنرمند است. 

مینیاتور های سیاه / کامبیز درمبخش

نگاره های ایرانی با داشتن خطوط ظریف و سیال، رنگ های شاداب و شفاف، فضایی بهشت گون را به تصویر می کشند؛ فضایی متناقض با غم، رنج و خشونت.

کامبیز درمبخش اما از همین تناقض برای به چالش کشیدن فضا و استبداد شاهنشاهی بهره برده است. وی انتقادات خود را به صورت استعاری در قالب نگارگری به تصویر کشیده تا آثارش از سانسورهای شاهنشاهی جان سالم به در برند.

درمبخش این مجموعه از آثارش را مینیاتورهای سیاه می نامد. آثاری که بین سالهای 52 تا 54 برای یک روزنامه تهیه شده اند. این دسته از آثار وی تفاوت شگرفی با نمونه های امروزینش دارد و شاید در نگاه نخست باور آن ها با عنوان کارهای درمبخش مشکل به نظر برسد، اما با کمی دقت ردپاهایی از ویژگی های اصلی کار درمبخش در آن ها دیده می شود؛ مانند اهمیت خط به عنوان عنصر اصلی و بیان های خلاقانه و استعاری.

مینیاتورهای سیاه در واقع نمایش دهنده مفاهیمی چون مرگ ایرانیت، اصالت و مقام پست شاهنشاهی است. مایه اصلی این مجموعه، نمایش شخصیت نگاره ها در موقعیتی غیر ملموس و اغلب خشونت بار است.

به تازگی این مجموعه از آثار کامبیز درمبخش در کتابی به نام مینیاتورهای سیاه توسط نشر تاش منتشر شد.

تصویرهای رنگارنگ / پژمان رحیمی زاده

شخصیت پردازی، رنگ گذاری، انتخاب تکنیک و ترکیب بندی، مراحلی نام آشنا هستند که هر تصویر گری در حین کار با آنها دست و پنجه نرم می کند؛ عواملی که چگونگی پرداخت به هرکدام، سبک و سیاق شخصی هر تصویر گر را مشخص می کند.

پژمان رحیمی زاده از آن دسته تصویرسازانی است که تمامی عوامل نام برده را در آثارش به بهترین نحو ارائه می کند. در یک کلام تصویرسازی های او پرمایه اند. تعدد رنگ های به کار رفته، تکثر شخصیت ها و عناصر موجود در هر صحنه و پرداخت به جزئیات از شاهدان این پرمایگی هستند.وی در آثارش با کنترل و ترکیب مناسب رنگ ها و عناصر متعدد در کادر، درک درست از رنگ و فضا را به رخ مخاطب می کشد.

در نهایت می توان سبک رحیمی زاده در تصویر گری را در چند جمله کلیدی خلاصه کرد؛ شخصیت پردازی با اغراق های اغلب کاریکاتور گونه، فضا های صحنه آرایی شده، توجه به جزئیات، نمایش رویا گونه صحنه ها و کاربرد رنگ های متعدد به صورت آب رنگی.