نشریه خط

در چند پست پیش تر، نقدی در رابطه با طراحی بنای "نمایشگاه اتومبیل تهرانپارس" منتشر کردیم. زمان چندانی از ساخت این بنا نگذشته بود که یک باره با عنوان تغییر کاربری این مکان از طریق تابلوهای شهری در این منطقه مواجه شدیم. رستوران بین الملل 133 تهرانپارس؛ عنوانی که برای این تغییر کاربری پیش بینی شده بود. زمانی گذشت و بالاخره این بنا با چهره جدید اش بازگشایی شد. دیگر خبری از آن ساختمان ساده و بی تکلف نبود، اگرچه ساختمان پیشین، حال و هوایی نوگرا داشت و با مؤلفه های معماری سنتی اسلامی-ایرانی وجوه اشتراک بسیار کمی داشت، اما هرچه بود در میان چهره ی ساختمان های تازه به دوران رسیده، سادگی و آرامش را به رهگذران یادآور می شد و اتفاق مبارکی را رقم زده بود. اما حال شاهد بنای جایگزینی هستیم که در تضاد کامل با شرایط پیشین، فخرفروشی و تجمل گرایی را سر لوحه کار خود قرار داده و سعی در ترویج چنین فرهنگی دارد. بنایی که در نمای بیرونی و فضای داخلی آن اسراف و مصرف زدگی رخ می نمایاند. مساله ای که در فرهنگ اسلامی_ایرانی ما نهی شده و بر ضرورت اعتدال و میانه روی، تاکید می شود

حال سوال اینجاست که آیا به گفتمانی که در ساخت و سازها به آن تأکید می کنیم، آگاه هستیم؟ آیا به پتانسیل و قدرتی که فضای معماری در ترویج یک فرهنگ خاص در یک جامعه دارد، واقفیم؟ بهتر بود اگر نسبت به فضاهایی که بناست بخشی از زندگی انسان در آن روایت شود و رفتارهای او تحت تاثیر آن شکل بگیرد، حساسیت بیشتری داشتیم و حساب شده تر عمل می کردیم.