در هیچ کجای دنیا مرسوم نیست که برای یک جشنواره مهم، مرتب طراح پوستر را عوض کنند تا فرد جدیدی را مورد آزمایش قرار دهند. اینجا اما کمی بحث سلیقه مطرح است؛ بعضی مسئولان به سراغ همان طراحان قدیم می روند و برخی هم ترجیح می دهند جوانان خوش ذوق را وارد گود کنند. البته اول باید قبول کنیم این وسط همه چیز حرفه ای است.
طراحی پوستر امری تخصصی است و مهم‌ترین تصویر از یک جشنواره بین المللی محسوب می شود؛ اما چه فایده که به اندازه اهمیتش، مورد توجه و تمرکز قرار نمی گیرد. به طوری که در 12 سال اخیر تنها شاهد سه اثر خوب و هنرمندانه هستیم.
حمیدرضا بیدقی در دوره بیست هفتم، با اقتباس از داستان منطق الطیر عطار نیشابوری، سی مرغ را طراحی کرده که بال در بال هم، سیمرغ یگانه ای را شکل داده اند و سودای آسمان دارند. اثر دیگر متعلق به مسعود نجابتی است، که سال هاست تمرکزش را بر روی قابلیت های نوشتار (تایپوگرافی) گذاشته و پوستر دوره بیست و نهم را نیز با تکیه بر همین اصل طراحی کرده است. طراحی که تا آن زمان در پوسترهای جشنواره فیلم فجر سابقه نداشت. آخرین اثر هم مربوط به مهدی سعیدی است، که تلاش کرده با استفاده از تکرار خطوط خوشنویسی شده در پس زمینه پوستر و همچنین تغییر جهت پرواز سیمرغ فضایی خاص و اسطوره ای را ایجاد کند. اما نکته جالب توجه، در طراحی پیکره ی سیمرغ نهفته است، چرا که سیمرغ سی دومین دوره با خوشنویسی کلمه فجر بال و پر گرفته است.
وجه مشترک این سه اثر، ایجاد تمرکز و دوری از فضای پر عنصر است. به عبارتی، تکلیف هنرمند با اثرش معلوم است و همین باعث ارتباط مخاطب با این پوسترها می شود. این آثار و به خصوص پوستر دوره آخر ما را نسبت به دوره پیش رو خوش بین می کند، اما باید دید سرانجام کار چه می شود.
