کلام و کلمه در فرهنگ ما جایگاه بالایی دارد. ایرانی‌ها در خوشنویسی، برای تمام حرکت‌های قوسی و مدور عمودی و افقی، ضخامت‌ها و نازکی‌هایی که برای ترسیم حروف به کار می‌رود، حکمت و فلسفه‌ای دارند. هنرمندان، آداب معنوی خاصی برای ترسیم حروف در‌نظر داشته‌اند و شأن قدسی برای این هنر قدیمی قائل بودند. در‌واقع خط و خوشنویسی سهم به سزایی در پیشینه هنری ایران دارد.
"چون قصه به اینجا رسید بامداد شد و شهرزاد لب از قصه فرو بست..."؛ "همشهری داستان"ی‌ها این جمله‌ی پر از قصه را در اختیار برخی از طراحان گرافیک بعضا با سابقه قرار دادند که به کمک مهارت و ذوق ایشان، با عنوان "آخر داستان"به یکی از صفحات ثابت برخی شماره‌های این نشریه تبدیل شود.
انتظار می‌رود با چنین پیشینه‌ای در زمینه طراحی حروف نوشتاری(تایپوگرافی) و خوشنویسی، وقتی هنرمندان کهنه کار و حرفه‌ای دست به طراحی می‌زنند با خلاقیت و نوآوری، طرح‌های زیبا و بی‌نقصی را خلق‌کنند، اما در این تجربه‌ی نو، با وجود مهیا بودن بستری مناسب برای دیده‌شدن و آشنا شدن مردم با این مهارت گرافیکی، برخی از این تایپوگرافی‌ها فاقد نوآوری‌های فرمی هستند.
