در اواسط قرن نوزدهم عکاسی به سرعت تبدیل به رسانه ای می شد که اعضای طبقه کارگر می توانستند با آن خودشان را به یکدیگر معرفی کنند، و به این وسیله هویت طبقاتی اطمینان بخشی را بوجود بیاورند. تعجبی ندارد که بسیاری از افراد فقیرتر هم چنان پرتره های استودیویی را ترجیح می دادند، چرا که پس زمینه های باشکوه یا شگفت انگیز استودیویی، آنان را در موقعیتی کاملاً متفاوت از موقعیت خانه های قوطی کبریتی شان قرار می داد.
فون های عکاسان استودیوهای خیابانی اغلب نقاشی شده اند. در سالهای آغازین اختراع عکاسی پس زمینه ی عکس ها اغلب نقش پرده ی بود که پشت آن یک باغ نقاشی شده بود و سوژه کنار یک گلدان و بر روی یک صندلی پز داده می شد. این پرده همراه با دیگر ملزومات عکاسی از اروپا به استودیوهای دیگر کشورها صادر می شد. این فضا برای طبقه کارگر غربی و مردمان اغلب کشورهای توسعه نیافته پس زمینه ای باشکوه و شگفت انگیز بود. سورن لال وانی( پژوهشگر حوزه مطالعات فرهنگی) در پژوهشی نشان داد که چگونه پرتره های عکاسی از رهگذر قراردادهای نمایش، هم در عرصه لباس و هم در عرصه ی آرایش تن، به نمود قدرتمند فرهنگ بورژوایی بدل شدند. لال وانی با ارائه نمونه هایی نشان داد که چگونه پرتره ها بر ارزش های سرمایه داری در حوزه دولت- ملت، خانواده و فرد صحه می گذاشتند. امروزه هم پرتره های عکاسخانه های اصلی شهر از همان قواعد و قراردادهای مشابه نمایش پیروی می کنند.
اما استودیوهای خیابانی تا حد بسیار زیادی از قواعد عکاسی توریستی تبعیت می کنند و پس زمینه های آن با پس زمینه های تاریخی فکری و عقیدتی مکانی که در آن برپا شده اند همخوان هستند. به طور مثال یک عکس حرم بارگاهی از مشهد مقدس تجربه زیارت و آنجا بودگی یک زائر را تکمیل می کند. در میان عکس ها پرده هایی نقاشی شده از مکان های دیدنی و تاریخی مثل تاج محل، منظره و بناهای تاریخی چین، حرم امام رضا، نقش فرشته، حضرت مسیح دیده می شود. در برخی دیگر از تصاویر نشانه های پیشرفت تکنولوژی و تعاریفی که از جوامع بر اساس آن می شود مانند موتورسیکلت، برج ها، هواپیما و... نقاشی شده است. پرده های استودیوهای خیابانی پر از نشانه ها و دلالت های ضمنی و آشکاری است که بررسی آن نیاز به تأمل بیشتری دارد و ازحوصله ی این متن خارج است.
.
