باربی، برت، اسپایدرمن، بولت و ...، دیگر تنها نام شخصیت‌های کارتونی والت دیزنی نیستند؛ آنها سال‌هاست که در قالب مدل غربی، تبدیل به قهرمانان پوشالی بچه‌های ایران شده‌اند؛ دیگر فرصتی را برای داستان مادرانه باقی نمی‌گذارند و همه در پی شعار دهکده جهانی تابع یک الگو شده‌اند. فارغ از این که در گذشته، از پارچه‌های اضافه عروسک می‌ساختند، با نخ، سوزن و دکمه، چشم و لب و دهن درست می‌کردند و این عروسک های دست‌ساز می‌شد عالمی برای کودکان.
احیای عروسکهای بومی، هدفی بود که آقای سهرابی و همسرش تلاش داشتند با تبدیل خانه خود به موزه‌ی عروسک، به آن دست پیدا کنند. در حال حاضر این موزه، مجموعه‌ی کم‌نظیری است از عروسکهای محلی با قدمت حداقل صد و پنجاه سال؛ که معرفی بخش‌های مختلف موزه، توسط راهنما و یک عروسک سنتی به نام مبارک ارائه می‌شود که بازدیدکنندگان را با حرکات خیمه شب بازی، راهنمایی و سرگرم می‌کند.
ساخت عروسکهای جدید با الهام از مستندات و آثار عروسکی به جا مانده از گذشته در چنین موزه‌هایی، می تواند ایده‌ی خوبی برای صنعت گران ایرانی باشد تا از این طریق، ضمن ایجاد ابزاری برای سرگرمی کودکان، بخشی از فرهنگ ایران زمین را به نسل‌های بعد منتقل کرده و با رونق به بازار نمایش عروسکهای سنتی ایرانی، حرکتی تاثیرگذار در احیا و ادامه حیات اجتماعی گونه‌های کهن عروسکهای نمایشی ایرانی، داشت باشد.
نگار
