چهارراه ولی عصر، یکی از نقاط ترافیکی شهر تهران است که وجود عواملی همچون، تداخل ترافیک وسایل نقلیه و تردد عابرین پیاده، راه اندازی خطوط بی آرتی و ایستگاه مترو، بر میزان ازدحام و شلوغی آن افزوده است. ایده ای که سید رامین حسینی نژاد، معاونت فنی و عمرانی منطقه ۶، برای برون رفت از این معضل شهری ارائه کرد، بردن عابرین پیاده به زیرزمین و اولویت دادن به سواره بود. نهایتا این فکر در سال ۱۳۹۲ اجرایی شد؛ بدون اینکه به اصل محوریت انسان در احیای بافت توجهی شود؛ دیدگاهی که به انسان برای شهر بودن معتقد است، نه شهر برای انسان.
تصرف عرصه‌های عمومی، حتی اگر بر اساس نگاه مدیریتی، به بهانه بهبود ترافیک و با الویت خودرو باشد، کاهش آزادی عمل شهروندان را موجب شده و آن‌ها را از مسیر زنده خیابان، به مسیری مرده و از پیش تعیین شده، نظیر دالان‌های زیرزمینی هدایت می‌کند. به علاوه اینکه، سطح دسترسی برخی افراد ناتوان یا کم توان با این گونه محدویت‌ها، بدون شک کاهش می یابد. نتیجه این گونه اقدامات، تاثیرات منفی بر میزان مناسبات و تعاملات شهروندان خواهد بود؛ اقداماتی که انسان را به زندگی اجباری در فضای شهری وادار کرده و او را از خود انسانی اش جدا می کند و بهتر می توان گفت که گویی شهر، ماشینی می شود برای زندگی.
ن
