فراخوان دریافت طرح آثار حجمی و مجسمه شهری سازمان زیباسازی تهران ۹۶

سازمان زیباسازی شهر تهران بنا به ماموریت و اهداف خود در زمینه زیباسازی، ایجاد هویت بصری، خاطره جمعی و توسعه پایدار شهری با بهره‌گیری از هنر مجسمه‌سازی، اقدام به برگزاری فرخوان دریافت آثار حجمی و مجسمه‌ی شهری نموده‌است. این فراخوان فرصتی برای هنرمندان مجسمه‌ساز ایجاد می‌کند تا از این طریق ایده‌ها و طرح‌های خلاقانه برگزیده‌شده خود را در فضاهای شهری به نمایش بگذارند. طرح‌ها و ایده‌های پیشنهادی هنرمندان باید بر اساس موقعیت و مختصات مکان و سوابق تاریخی آن و با در نظرگرفتن جانمایی دقیق محل نصب اثر در فضاهای عمومی شهر تهران طراحی شده‌باشد.
از هنرمندان مجسمه‌ساز دعوت می‌شود، از تاریخ ۲۰ تا ۳۰ آبان ماه با مراجعه به واحد تامین طرح مدیریت آثار حجمی سازمان زیباسازی تهران، واقع در خیابان پاسداران، میدان هروی، خیابان وفامنش، کوچه جمالی شرقی، پلاک ۱۲- عمارت عین‌الدوله و تحویل موارد زیر در این فراخوان ثبت نام نمایند.
• ارائه‌ی توضیح و توجیه طرح پیشنهاد‌شده
• ارائه‌ی مختصات و مشخصات اثر (جنس اثر، ابعاد اثر، تکنیک ساخت و ... )
• ذکر مکان پیشنهادی نصب و ارائه فایل‌ جانمایی مجازی دقیق با رعایت اشل واقعی اثر (طرح‌ها صرفا بر اساس مکان پیشنهادی بررسی می‌شوند)
• ارائه‌ی قیمت پیشنهادی و برآورد هزینه دقیق
• رزومه مستند هنرمند
تلفن‌های تماس با دبیرخانه ۷- ۲۲۹۶۹۷۴۴ داخلی ۱۰۱ تا ۱۰۳ می‌باشد. همچنین هنرمندان عزیز جهت کسب اطلاعات بیشتر می‌توانند به سایت‌های http://www.zibasazi.ir و https://www.festivart.ir مراجعه نمایند.

طرح هایی با نقشه هوایی / آذین والی

آذین والی Azin Valy  معمار و خالق برند نوظهور Cityzen by Azin (از ۲۰۱۲ تا کنون)، با بهره گیری از تصاویر ماهواره‌ای ناسا از شهر‌های مختلف جهان و چاپ آن‌ها به صورت دیجیتال بر روی پارچه هایی با کیفیت هم‌چون ابریشم، توانسته طرح‌های جدیدی را در قالب البسه، شال، کیف، دستمال‌گردن و سایر اقلام تزئینی وابسته، به دنیایی مُد معرفی نماید. 

این نگاه بومی و در عین حال جهانی، در آثار آذین والی او را به یکی از افراد مورد توجه در عرصه مد و لباس نیویورک بدل ساخته، به طوری‌که بسیاری از جامعۀ‌ مُد‌گرای آمریکا به سراغ نقشه هوایی شهر زادگاه‌شان رفته و از آن به عنوان معرفی وجهی از شخصیت خود استفاده کرده‌اند. از هنرمندان تا سیاستمداران و حتی ایرانیان ساکن ایالات متحده و برخی بازیگران ایرانی هم‌چون فاطمه معتمدآریا؛ گستره وسیع مخاطبان و طرفداران طرح‌های آذین والی را شکل می‌دهند. اما ایدۀ برند Cityzen by Azin بیشتر جامعۀ برند‌شناس و برندپوش را شامل می‌شود و برای مخاطبان عام نه به لحاظ مالی و نه به لحاظ زیبایی شناسی از جذابیت چندانی برخوردار نیست. چرا که این برند، طرح یا شاخصه‌ ظاهری خاصی ندارد و باید حتماً پیش‌زمینه‌ای جهت آشنایی با ایده اصلی آذین والی وجود داشته باشد. 

با این حال نوع نگاه آذین والی و جهانی شمولی آن در عین بومی گرایی‌اش، سبب شد تا انوشه انصاری (نخستین فضانور زن ایرانی) در مراسم اسکار ۲۰۱۷، شالی با نقشه هوایی مشهد (شهر زادگاهش) به تن نماید، تا تلویحاً اشاره‌ای به ایرانی بودنش و علت حضورش در آن مراسم باشد و بیان‌گر این نکته مهم که وقتی از فضا به زمین می‌نگریم هیچ مرزی به چشم نمی‌آید. این خود کنایه‌ای هنرمندانه به اقدامات اخیر ترامپ و قانون جدیدش در ارتباط با عدم اجازه ورود اتباع هفت کشور مسلمان از جمله ایران به آمریکا بود. 

تهران؛ برزخ خودروها، جهنم عابران

هرچقدر اتوبان بسازید، ترافیک خواهید داشت. مدت‌هاست که بشر برای کاهش ترافیک شهری اقدام به ساخت اتوبان‌های گسترده و معابر شهری بزرگ نمی‌کند. افزایش تعداد اتوبان‌ها و معابر شهری باعث ترغیب شهروندان به استفاده از وسایل نقلیه‌ی شخصی می‌شود و به تبع آن ترافیک به طور فزاینده‌ای رشد خواهد داشت. این تسلسل تا زمانی ادامه دارد که تمایل به ساخت اتوبان‌های بیشتر و عریض‌تر از جانب مدیران شهری وجود داشته باشد. در تمامی شهرهای بزرگ دنیا این پدیده مورد توجه قرار می‌گیرد. تجربه نشان داده است که می‌توان یک معبر بزرگراهی را با یک بلوار کوچک‌تر جایگزین کرد به نحوی‌ که حتی تراکم ترافیک آن محور کاهش پیدا کند.(منبع) برخی شهرهای بزرگ نیز اقدام به تخریب یا تغییر وضعیت اتوبان‌های شهری خودشان گرفته‌اند و تلاش می‌کنند تا در چشم‌اندازهای آتی خود شهری با حداقل وسایل نقلیه و حداکثر حضور عابر و دوچرخه را تصور کنند.(منبع) مدیریت سفرهای شهری، طراحی معابر دوچرخه، بهبود وضعیت حمل و نقل عمومی و ایجاد امکان حضور پیادگان در شهر از نکاتی است که به این مهم کمک می‌کنند.

شهر بدون خاطره

ساکنین شهر برمی‌خیزند و روز آغاز می‌شود. شهر در التهاب روزانه‌ی خود، انسان‌ها را که امروزه عابرتر از هر زمانی هستند درخود جای داده است. عابرانی با نیازهای متعدد، گاه مشترک و گاه متفاوت. سلسله مراتب فضاهای عملکردی در شهر درست مانند یک خانه عمل می‌کند. همانگونه که یک خانه باید برای استراحت، خواب، نشستن، پذیرش مهمان، تلویزیون دیدن، مطالعه، ارتباط با بیرون، آرامش، پخت و پز، برسنج‌های آسایشی¹، فعالیت‌های شخصی انسان‌ها و... راه‌حل داشته باشد، شهر نیز باید بتواند نیازهای بسیاری را برطرف کند. نیازهایی مانند سکونت، بازی کودکان، گردش شهروندان، خرید، بهره‌مندی از طبیعت، عبور و مرور کم خطر، سهولت دسترسی‌ها، نوازش چشم و گوش، گردهمایی‌های خرد و کلان و... . در شهر تهران مدتهاست که تمرکز اصلی متولیان محترم شهری بر تامین زیرساخت‌های یک شهر مدرن و روزآمد (به درست یا به غلط) استوار شده و بخش عمده‌ی نیازهای دیگر شهروندان را تحت تاثیر خودش قرار داده است. نظیر نیازهای انسانی و طبیعی شهروندان (در معنای حقیقی کلمه) که در ابعاد گسترده‌ای مغفول مانده‌اند و اگر نخواهیم اغراق کنیم می‌توان گفت به مرحله‌ی نگران کننده‌ای رسیده است. از بارزترین نیازهای بی‌پاسخ در شهر، نیاز انسان‌ها به تجمع، تعامل و دیدار است. تهران امروزی برخلاف ظاهر شهروند‌پذیر و سخاوتمندانه‌ی خود، عموما نمی‌تواند فضاهای مناسبی برای گرد آمدن انسان‌ها را فراهم کند و شهروندانی که توان مداخله در اصول صلب طراحی شهرشان² را ندارند، با ایجاد فضاهای دیگر خودخواسته به این نیاز پاسخ می‌دهند. پرکاربردترین این فضاهای خودخواسته: کافه.

 

طراحی انسان مدار یا مبتنی بر بوم؟!

آب ماده‌ای است حیاتی برای انسان که در تمام اعصار دغدغه آن را داشته است. امروزه نیز انسان در بخش‌های مختلف دنیا از آن بهره‌ها می‌گیرد تا زندگی کند. فیلیپ جانسون، معمارِ آمریکایی قرن بیستمی است که توجه ویژه‌ای به آب دارد، و نوع نگاهش را به آن این‌گونه خلاصه می کند:
"آب تمام انواع حالت‌های جالب را به خود می گیرد؛ می‌پرد، آرام است، مه ایجاد می‌کند، پوشش می شود، پایین و بالا می‌رود و با پرت شدنش به پایین صدا ایجاد می‌کند." گویی آب را در قالب و شمایل انسان روایت می‌کند. او با چنین درکی از آب به خلق اثری اقدام می کند که انسان مدرن از آن با عنوان شاهکار عصر حاضر یاد می‌کند. انسانی که آن چنان درگیر خود است که عناصر طبیعی را هم آن‌چنان می‌پسندد که با مختصات خودش سنجیده شود و درخدمت او باشد...این می‌شود که وقتی به اثر این معمار به اصطلاح بزرگ دقت می کنید به اسارت کشیدن و دربند‌شدن طبیعت را با تمام وجود حس می‌کنی. فرم های هندسی بی‌روح، گوشه‌های تیز و خشک که با قرارگیری در لا‌به‌لای هم، ایجاد منظر زیبای شهری را دنبال می‌کنند... روح و حیاتی در کالبد اثر حس نمی‌شود؛ این ویژگی فضا در تقابل با ماهیت وجودی آب بوده که اساس حیات است!
مقابل این نوع نگاه به طبیعت را می‌توان در اثری در آن سوی مرزهای آمریکا، یعنی شوشتر، دنبال کرد...سازه‌های آبی شوشتر دارای قدمتی بیش‌ از ۴‌هزار‌سال می‌باشد، که از آن با عنوان بزرگ‌ترین مجموعه صنعتی پیش از انقلاب‌صنعتی یاد می‌کنند(سفرنامه ژان دیولافا، باستان‌شناس فرانسوی). مؤثر این اثر، بهره‌مندی‌اش را از آب که جلوه‌ای است از طبیعت، به شکل ارگانیک دنبال می‌کند. او آهسته، پیوسته و با تأسی و الهام از رفتارهای موجود در طبیعت، فرم و ظرفی می‌سازد برای تامین نیازهایش. در سازه‌های آبی شوشتر، با استفاده از تعریف فرم‌هایی متنوع و هنرمندانه ضمن تأمین نیازهای حیاتی انسان به آب، منظری چشم‌نواز و دل‌انگیز را نیز سبب شده که ضمن ایجاد تفرجگاه، پیوند عمیق میان انسان و طبیعت را نشان‌گر است.
این همه گفته شد تا دریابیم که معماری آمده تا جلوه‌ای باشد از فرهنگ یک سرزمین، راوی باشد از هستی‌شناسی، بندگی انسان‌ها برای آنی که باید باشد!

نقاش مناظر خاک آلودم/ پرویز کلانتری

پرویز کلانتری در زمان تدریس در دانشکده معماری و زمانی که دانشجویان را برای طراحی از بناها، به شهرهای مختلف می برد، به تدریج با حضور در چنین فضاهایی، میل و علاقه به نقاشی از بناهای معماری در او برانگیخته شد. او از سال ۱۳۵۳ با شروع نقاشی‌های کاهگلی، دوره ی تازه‌ای را در زندگی هنری خود آغاز کرد. 

با استفاده از کاهگل، آثار نقاشی بدیعی خلق کرد که بازتابی زیبا از طبیعت و روستاهای ایران را به تصویر می کشید. این آثار برگرفته از قاب های تصویری بود که او حس مکان را در معماری ایرانی با آن ها تجربه کرده بود. در این مجموعه از آثار او، تجلی زندگی در بافت شهر و روستا از زاویه دید انسانی، آن چنان هنرمندانه و هوشمندانه ترسیم شده که حس و حالی واقعی از بافت شهری و روستایی ایران را در نظر بیننده به تصویر می کشد. کاری که او با کاهگل انجام داد، طاق ‌ها و گنبدهایی که در کارهایش خلق کرد، جان تازه‌ای به معماری فراموش شده ایران بخشید و نوعی درک هویت ایرانی او را نشان می داد. نقاشی متفاوت و عمیقا وفادار به عناصر بومی ... کلانتری نقاشی بود که در بازنمایی عناصر شهر و روستای ایرانی، به نوعی هویت خاکی خود را جستجو می کرد و چه خوب گفت که نقاش مناظر خاک آلودم... .

باستانشناسی شهری/ استفان کتوریر

استفان کتوریر در سال  م۱۹۵۷ در فرانسه به دنیا آمد. فعالیت خود را به عنوان یک عکاس از سال ۱۹۹۰ آغاز کرد. عکس‌های او در موزه‌هایی مانند ژرژ پمپیدو، موزه لس آنجلس، موزه هنر شیکاگو،  گالری ملی کانادا و... نگهداری می‌شود. موضوعات او به طور کلی حول محور شهر و ساخت‌و سازهای شهری است. کتوریر در مجموعه باستان‌شناسی شهری از شهرهایی مانند برلین، پاریس ، سئول، مسکو و هاوانا عکاسی کرده است. او در این مجموعه قصد دارد تا از طریق پویایی خطوط افقی و عمودی و منحنی‌ها و اثرات و درخشندگی نور و رنگ، فضای بومی آن شهر را نشان دهد. او قصد دارد تا از طریق تصاویر تخریب یا ساخت و ساز، پویایی و حس زندگی در آن شهر را به نمایش بگذارد. عکس‌های او برجسته نمودن تلاطم زمانی در مناطق شهری است.
در شهر پاریس تحولات و بازسازی مناطق شهری تنها در چهارچوب قوانین حفظ نمای ساختمان‌های قدیمی امکان‌پذیر است. این مسئله در عکاسی از شهر پاریس درعکس‌های کتوریر بخوبی نمایش داده شده است. عکاس با انتخاب زاویه مناسب و پرسپکتیو تک نقطه‌ای که به فضای خیابان و ساختمان‌های قدیمی شهر پاریس ختم می‌شود از درون ساختمانی عکاسی کرده است که فضای داخلی آن به قصد باسازی و تغییر کاملا تخریب شده این در حالی است که نمای بیرونی این بنای قدیمی تغییر نکرده‌است. حفظ هویت و بافت شهری در شهرهای بزرگ دنیا یک مسئله اساسی است و متاسفانه در کشورما اهمیت بسیار کمی به این مقوله نشان می‌دهند.