عکاسی صحنه آرایی شده در ایران (که حدود یک دهه از رواج آن در ایران می¬گذرد) در حال شکل دادن به یک جریان هنری است که راه و روشی متفاوت با آن¬چه در غرب به عنوان staged photography است را در پیش گرفته است. عکاسی صحنه¬آرایی شده در ایران نه در پی تفکر پست¬مدرنیسم بلکه در پی محدودیت¬های فضای عکاسی و هنر در کشور شکل گرفت. به طور کلی عکاسی هنری شاید به دلایلی مانند سختی کار عکاسی مستند و مقبولیت نداشتن ژانر مستند، نزد ناشران چاپ کتاب و گالری داران شکل گرفت. سلیقه جمعی و تغییر ذائقه بصری مخاطبین نیز باعث گرایش هنرمندان به عکاسی هنری شد. این تغییر ذائقه حتی روی کار عکاسان خبری و مستند این دوره نیز مشهود است.
مشترک روزنامه خط شوید
پس از تکمیل فرآیند ثبت‌نام ایمیل دریافتی را تایید نمایید.
روزنامه خط آخرین محتوای نشریه خط را به صندوق پست الکترونیکی شما خواهد آورد.
جستجو در سایت
- تبلیغ مطالعه / نشر الگوی فردابازدید : ۲۰۶۴۰۳ بار
- شکرستان / راشین خیریهبازدید : ۱۹۹۵۱ بار
- لوازم آشپزخانه لیمون/ صنعت سازانبازدید : ۱۶۷۷۰ بار
- آجر کاری در نمای ساختمانهای معاصر ایرانبازدید : ۲۵۲۰۷ بار
- طرح ها در ظروف چینی / چینی زرین ایرانبازدید : ۱۴۶۹۷ بار
- انیمیشن سه بعدی رستم و سهراب / کیانوش دالوندبازدید : ۲۳۹۵۲ بار
پربیننده ترین مطالب
نشریه تحلیلی هنر و طراحی
پیش نهاد ویژه
توسط زهرا اردکانی ؛ ۱ تیر ۱۳۹۷
در آستانۀ جام‌جهانی فوتبال ۲۰۱۸، خانه طراحان انقلاب اسلامی با راه اندازی کمپین «با هم قهرمانیم» مجموعه پوسترهایی را با همین عنوان و با شعار «یک ملت، یک ضربان» طراحی و اجرا نموده و در سطح شهر به اکران در آورده است. هدف از راه اندازی این کمپین حمایت از تیم ملی فوتبال ایران و تأکید بر وحدت و انسجام ملی به عنوان یک عنصر پیشبرندۀ مهم است، که حاصل آن پیشرفت و پیروزی ایران و ایرانی در تمامی عرصه‌های ورزشی و غیر ورزشی می‌باشد. گفتنی است این روزها تعدادی از این آثار بر فراز بزرگ‌ترین دیوارنگارۀ کشور در میدان حضرت ولی‌عصر(عج) نیز به نمایش درآمده‌اند، تا بیش از پیش حال و هوای فوتبال را با چاشنی وحدت و همدلی همراه سازند.
محمدرضا دوست محمدی، محمد شکیبا، سینا رعیت‌دوست، محمود آراسته‌نسب و محمد تقی‌پور از جمله طراحان و عوامل ساخت پوسترهای «با هم قهرمانیم» می‌باشند.
درباره نویسنده
من "کلثوم پیامنی" یکی از نویسندگان سایت خط هستم
۰۵ شهریور ۹۵ ، ۰۱:۱۱
آرشام
آرشام
با سلام. من نمی دونم کی مظالب بالا رو نوشته ولی اصلا اینطوری نیست، اولا که در همین چند نمونه عکس نمایش داده شده در همین صفحه، به عکس هایی بر می خوریم که برای درک آنها نیاز به تفکر و تعمق بیشتر می باشد، ولو اینکه از کار بعضی عکاسان خوب این ژانر در اینجا اسمی برده نشده، مانند آقای سروش میلانی زاده. و در ادامه در همین چند نمونه ی بالا بعضی از عکس ها به لحاظ تولید و اجرا هزینه ی سنگینی برداشته، چگونه می توان گفت هنرمندان به علت محدودیت به این ژانر روی آورده اند؟ و در انتها نیز تفاوت زیادی بین عکاسی مستند و چیدمان شده هست، مثلا اینکه در عکاسی چیدمان، اگر درست اجرا شود، هنرمند ابتدا یک مفهوم را در ذهن خود پرورش می دهد و سپس آن را در قاب عکس می گنجاند، در صورتی که در مستند اینگونه نیست و هنرمند فقط حق انتخاب فریم را دارد. لذا عکاسی استیج در ایران که نو پا هم هست دقیقا مانند عکاسی استیج در اروپا و در مسیر درستی در حال حرکت است، اگر به بی راهه کشیده نشود.
