جورینا / رویاگران

این روزها کودکی نیست که بازی های دیجیتال جزء کارهای روزانه اش نباشد. نمی توان راه را بر ورود این بازی ها بست و استقبال کودکان و نوجوانان و حتی بزرگسالان را نسبت به این بازی ها نادیده گرفت، اما می توان از این بازار گسترده به خوبی بهره برد. بهره ای که هم نفع اقتصادی داشته باشد هم نفع فرهنگی. طی چند سال گذشته شاهد رشد طراحی بازی های کامپیوتری توسط طراحان شرکت های داخلی بوده ایم.

بازی "جورینا" ساخته شرکت رویاگران با تصویرسازی علیرضا اسدی، راشین جیحون و مریم زندی، بازی در سبک پازل است که باید با بازی های این سبکِ شرکت هایی چون کینگ و دیگر تولیدکنندگان خارجی که طرافداران بسیاری نیز در بین مخاطبان ایرانی دارند، رقابت کند. این رقابت باید از جنبه های مختلف از جمله طراحی، سبک بازی و برنامه نویسی اتفاق بیفتد. جورینا با روایت داستانگونه شروع می شود. این شیوه ی شروعِ بازی، رسمی دیرینه در بازی های دیجیتال است که این بار با زبان فارسی روایت می شود و این در برقراری ارتباط بهتر با مخاطب بسیار مؤثر است و مخاطب دیگر دغدغه عدم فهم زبان را ندارد. اما جدایی از موارد فنی بازی که اینجا هدف پرداختن به آنها نیست، تصویرسازی های مجموعه در میان دیگر بازی های ایرانی این سبک کیفیت بهتری دارد. رنگ آمیزی پر کنتراست و خطوط دورگیری جلوه مناسبی ایجاد کرده است. همچنین فضای قالب در طراحی بازی، با فضای تصویرگری کتاب های موجود در بازار غریب نبوده و همین ایجاد حس آشنایی در طراحی می تواند نکته خوبی در همراهی مخاطب با بازی باشد. استفاده از شخصیت فرشته به عنوان شخصیت راهنما در بازی نشان از گروه سنی این بازی دارد. کودکانی که در داستان ها دنبال خیال پردازی و فرشته های زیبا هستند که بی تاثیر از داستان ها و انیمیشن های غربی نیست. جدایی از شخصیت فرشته می توان گفت حال و هوای قالب بر تصویرسازی مجموعه، فضایی ایرانیست که می تواند برای گروه هدف مورد نظر جذاب باشد.

در مجموع می توان گفت کیفیت تصویرسازی های این بازی از خود بازی پیشی گرفته و عامل اول در جذب مخاطب است، که البته بعد از نصب بازی و تجربه آن ، دیگر جذابیت اول را نخواهد داشت.

میخوای چه کاره شی؟ / مرتضی ناییجی

یکی از مراحل اولیه ی ساخت پویانمایی، طراحی کانسپت است، به این معنی که تصاویری از کلیت پویانمایی طراحی شود و فضای تصویری و سیر مفهومی داستان را به عوامل تولید انتقال دهد. در واقع کانسپت، درون ذهن هنرمند تصویرگر و انیماتور را به دیگر عوامل تولید آن اثر می نمایاند.

پویانمایی "میخوای چه کاره شی"، اثری سریالی به تهیه کنندگی حوزه ی هنری است که متاسفانه به دلیل مشکلات مالی به مرحله ی تولید نرسید. مرتضی ناییجی طراح کانسپت این مجموعه است. وی سعی بر آن داشته که تصاویر را هم بر اساس اصول زیبایی شناسانه و هم متناسب با گروه سنی کودکان طراحی کند. به کار گیری فرم های فانتزی، رنگ آمیزی با رنگ های شاد و به کارگیری حرفه ای و به جا از تکنیک های نقاشی دیجیتال باعث شده است که نوعی فضای کودکانه و رویاگونه ی فانتزی به وجود بیاید و این کانسپت انیمیشن مناسب برای گروه سنی کودکان شود.
مرتضی ناییجی دارای مدرک کارشناسی ارشد نقاشی از دانشگاه شاهد، طراح کانسپت و کارگردان انیمیشن است. وی طراح کانسپت و بک گراند انیمیشن "دیرین دیرین" نیز می باشد.

رستم و اکوان دیو / سحر حق گو

بداهه سازی یکی از تکنیک هایی است که هنرمندان به وسیله ی آن می توانند خلاقیت خود را محک بزنند، در واقع طرح اولیه و اتودی وجود ندارد و هنرمند باید از میان لکه های اتفاقی اکولین تصاویر را به وسیله ی مدادرنگی نمایان کند و در این مرحله است که خلاقیت و قدرت تخیل هنرمند به کمکش می آید.

سحر حق گو با تکنیک بداهه سازی، مجموعه ی رستم و اکوان دیو را تصویرسازی کرده. نکته ی جالب این مجموعه آن است که تصویرگر، داستانی دنباله دار را از میان لکه های اتفاقی بیرون آورده است. رستم و اکوان دیو توسط انتشارات کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان چاپ و منتشر شده است.
سحر حق گو هنرمند تصویرگر کودک و نوجوان است و تا کنون آثار زیادی مانند کتاب های "یواش یواش برو بیا"، "گل زری کاکل زری"، "رستم و اکوان دیو"، "صدای بال لک لک ها"، "شال برفی"، "گوشواره های آلبالویی" و بسیاری کتب دیگر توسط انتشارات های مختلفی مانند کانون پرورش فکری، سوره مهر، قدیانی و... از وی به چاپ رسیده است.

گل و مرغ به سبک جدید / هادی طبسی

یکی از سبک های نگار گری ایرانی، گل و مرغ است. گفت و گوی عاشقانه ی گل و مرغ به تسبیح گویی خداوند و ذکر حق شبیه است و به این سبک حس و حال معنوی می دهد. امروزه هنرمندان زیادی ادامه دهنده ی این سبک هستند.

هادی طبسی، تصویرگر و انیماتور، مجموعه ای با نام گل و مرغ به تصویر درآورده است. در کارهای وی حال و هوای گل و مرغ های متداول و سنتی را نمی بینیم. نه از رنگ آمیزی پر رنگ و لعاب خبری است و نه از طرح های پر پیچ و خم و اسلیمی مانند، بلکه او فضای جدیدی را پدید آورده است، طیف رنگی محدودی به کار گرفته و حتی رنگ ها نسبت به سبک سنتی گل و مرغ کدر ترند. در واقع شاید بتوان فقط اسم این مجموعه را گل و مرغ گذاشت چرا که تصاویر با گل و مرغ سنتی فاصله ی زیادی دارند.
با اینکه رنگ ها متفاوت اند اما فضا غمگین نیست و طراحی خاص گل ها و پرندگان و دیگر موجودات باعث شده آثار حال و هوایی شاد و حتی کودکانه داشته باشند. همان طور که گفته شد گل و مرغ حس و حالی معنوی دارند و نمی توان گفت که آثار هادی طبسی این حس و حال را القا می کند. به طور کلی می توان گفت آثار این هنر مند جوان نمونه ای از تلفیق تصویر سازی دیروز و امروز است.

ماهی گیر و بهار / نازنین عباسی

فلز ماده ای سخت و غیر قابل انعطاف است. وقتی یک قطعه ی فلزی برای یک منظور خاص ریخته گری و تولید می شود، دیگر نمی توان از آن استفاده ای غیر از هدف ساخت خودش کرد. این ویژگی اشیای فلزی باعث شد تا نازنین عباسی به فکر بیفتد که فلزات بلا استفاده را تکنیک اصلی پروژه ی پایان نامه ی کارشناسی ارشدش قرار دهد و با استفاده از آنها در جایگاهی نو، به فلزات روح ببخشد. او شش ماه به طور شبانه روزی وقت صرف این مجموعه کرده و تک تک جزئیات هر فریم را خودش ساخته است، حتی فانوسی که در اتاق پیرمرد و به اندازه ی یک بند انگشت است را واقعا با برق روشن کرده و از هیچ نرم افزاری برای جلوه ی بیشتر کار استفاده نکرده است. این هنرمند توانا و خلاق با سر هم کردن اشیای فلزی و ساختن ریز جزئیات صحنه که شاید خیلی از آنها به چشم بیننده نیاید، فضایی با روح و سرشار از احساسات ساخته است.

مهدی زابلی، عکاسی این مجموعه را بر عهده داشته و ماهرانه توانسته با نحوه ی عکس برداری حس تصاویر را القا کند مانند غم و شادی، شب و روز، تابستان و زمستان و تنهایی و ... با حداقل امکانات، زحمات شش ماهه ی نازنین عباسی را به تصویر در آورده است.
مجموعه ی ماهی گیر و بهار توسط کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به صورت یک کتاب داستانی مصور به چاپ رسیده است.

گربه ای که می خواست ببر باشد/ محمد بررنگی

هنر تصویرسازی از نظر تکنیک و سبک، هنریست بسیار گسترده و شاید بتوان گفت بی انتها. هنرمندان خلاق در این عرصه با نوآوری های هنرمندانه به سبک های جدیدی دست پیدا می کنند.

محمد بررنگی یکی از هنرمندانی است که در کار هایش از روش جالب توجهی استفاده کرده است. وی در تصویرسازی کتاب «گربه ای که می خواست ببر باشد» از حروف خوشنویسی فارسی استفاده کرده است. نکته ای که باعث تمایز کارهای وی شده آن است که حروف، اصولی خوشنویسی نشده اند و پر از ایرادند، با این وجود در کنار هم بافت هایی را ایجاد کرده اند که این بافت ها، شخصیت ها و فضا های داستان را می سازند. به گفته ی خود هنرمند هدفش ایجاد حال و هوای ایرانی در چارچوب فضاهای دعا و طلسم های قدیمی و رمزآلود بوده است و نیز کاری کرده که نظر مخاطب ابتدا به تصاویر و سپس به حروف جلب شود. می توان گفت این مجموعه از آثار بسیار موفق در زمینه ی استفاده و ترکیب حروف فارسی و ایجاد تصاویر و ترکیب های زیبا از آنها محسوب می شود.
کتاب «گربه ای که می خواست ببر باشد» به نویسندگی کامبیز کاکاوند و تصویرگری محمد بررنگی برنده ی دیپلم افتخار بلگراد شده است و توسط انتشارات شباویز در دست چاپ قرار دارد.

تصویر با زبان عامیانه / منصوره محمدی

کتاب آدم نامه که گزیده ای از عجایب المخلوقات زکریای قزوینی است، داستان خلقت انسان را روایت می کند. تصویر سازی این کتاب که توسط منصوره محمدی انجام شده است، شامل تصاویری است که با زبان ساده ی تصویری با مخاطب سخن می گویند. بدان معنی که تصاویر دقیقا جملات داستان را بدون پیچیدگی و کند و کاو به بیننده نشان می دهند.

هنرمند با الهام از نگار گری و استفاده از خطوط و طراحی ساده و روان و استفاده از تکنیک مداد رنگی و کلاژ و اکرلیک، تصاویری را خلق کرده است که مخاطب، داستان را با تصاویر، ساده تر از نوشته اش دنبال کند. البته این سادگی وجه تمایز این مجموعه از نگار گری کهن است چرا که نگارگری پر از جزئیات و پیچیدگی های فراوان است که البته در مکاتب مختلف متفاوت است.
این گونه تصویرسازی برای کودکان مناسب است چرا که مخاطب کودک معمولا در مواجهه با تصاویر پیچیده ای که متعلق به ادبیات کهن است در مدت کوتاهی بی حوصله می شود و کتاب را رها می کند، اما این مجموعه قبل از آن که کودک از ادامه ی داستان و دیر فهمیدن آن خسته شود با تصاویر ساده او را به ادامه دادن تصاویر و در نتیجه متن داستان تشویق می کند.