یکی از مهم‌ترین مشکلات کار با گَلِ ، ترک خوردن و شکستن آثارهنری در مراحل مختلف ساخت است. آثاری که پس ازصرف مدت‌ها وقت و انرژی هنرمند، ازبین می روند.
از گذشته‌های دور ترکیب مواد برای بهبود خواص گل و دوغاب مرسوم بوده. با کشف مواد جدید و فناوری مورد نیاز برای ترکیب آنها، این مواد پیشرفت کرده‌اند. سفال‌های اولیه و ابتدایی دست‌ساز، دارای کاه و بعضاً خرده علف، برگ های سوزنی و موی بز بودند. این مواد همانند آرماتور عمل نموده و مواد متشکله‌ی گل را به یکدیگر پیوند می‌دهند و مانع از گسیختگی آنها می‌شوند. یکی از مهم‌ترین موادی که تمامی هنرمندان سفال گر آن را از گذشته می‌شناسند، الیاف لویی است که در اکثر گل‌های خریداری‌شده توسط هنرمندان وجود دارد و باعث ارتقای خواص گل رس شده است؛ اما این ماده نیز نتوانسته به‌طور کامل کیفیت گل رس را ارتقا بخشد. به همین دلیل چند سالی است که ترکیب دیگری نیز توسط سفالگران به گل رس افزوده میشود تا ویژگی‌های آن را بهبود بخشد.
گل سلولزی نوعی کامپوزیت ساخته‌شده با مواد طبیعی و تقویت‌شده توسط الیاف است که در آن گل رس نقش ماتریس یا ماده‌ی زمینه و الیاف سلولز نقش تقویت‌کننده را بر عهده‌دارند. این ماده در مقایسه با قدمت سفالگری به تازگی شناخته‌شده است و ماده‌ای محبوب و رایج در بین هنرمندان است.
