هرساله با برپایی مراسم عزاداری در ماه محرم و اجرای تعزیه که نمایشی آیینی است در بیشتر شهرهای ایران عکاسان زیادی پا به صحنه می‌گذارند و از این مراسم عکس‌های مستند زیادی می‌گیرند. مرضیه موسوی که پیش‌تر عکس‌های مستندش را در مسابقات عکاسی با موضوع تعزیه دیده‌ایم با تغییر زاویه نگاه از مستند و تهیه گزارش تصویری از اجرای نمایش تعزیه، سعی در پرداخت جدی تر به موضوع دارد. او این بار نمایش زندگی هر روزه ما را عکاسی کرده‌است. عکاس صحنه نمایش را به صحنه زندگی واقعی تغییر داده‌است. او تعزیه‌خوانان را که اغلب نابازیگرانی هستند که از سر ارادت و عشق به امام حسین(ع) در این نمایش به ایفای نقش می‌پردازند را سوژه کار خود قرار داده‌است. عکاس از تعزیه خوانان خواسته تا با لباسی که با آن تعزیه اجرا می‌کنند در نقش واقعی خود در اجتماع حضور یابند و از آنها بصورت جداگانه در محل کارشان عکس گرفته است. تضاد نقش‌ها شاید در نگاه اول جالب بنظر بیاید شمر کجا و کارگر دامداری کجا، نانوا کجا اولیا کجا، کارگر ساختمان کجا و اشقیایی که امام را کشتند کجا؟! این سوال پیش می‌آید که براستی ما همینیم که می‌نماییم، یک دانش‌آموز، یک کارگر، یک آهنگر و...؟ و یا یزیدیان و حسینیانی هستیم به رنگ سرخ و سبز؟ آیا همه روزهاعاشوراست و همه زمین‌ها کربلا؟ برخلاف ایده، اجرا و عکاسی این مجموعه دچار ضعف‌هایی است. خنثی بودن افراد در عکس‌ها قابل درک نیست. شاید بهتر بود آن نابازیگر که این‌بار در مقام بازیگر حرفهای در عکس حاضر است مشغول به فعالیت روزمره‌اش باشد. البته در چند عکس مانند تصویر جوشکار فروشنده کفش و کارمند بازنشسته بازیگران به نقش واقعی شان نزدیک شده‌اند.
